Artur Mas, o pai de procés, renega da súa autoría

Artur Mas segue na actualidade política.

Os políticos que tiveron responsabilidades públicas, cando estas caen das súas vidas, pola lei das urnas, pasado un tempo durante o cal se deron conta da cantidade dos chamados amigos que quedan -bastantes poucos- nesa nova circunstancia, necesitan actividade mediática: entrevistas, declaracións, conferencias para explicar vivencias, opinar da actualidade e nalgúns casos xustificar os seus erros. É humano e comprensible. Pero cando o obxectivo tamén é o de pontificar, aí deixan ao descuberto as súas intencións, non sempre licitas. 

Porque como dicía Descartes: "É prudente non fiarse de maneira total de quen nos engane unha vez".

Artur Mas, o pai do procés, atópase en plena actividade e por un motivo ou outro, pero sempre marcando territorio e para cargarlle o "morto" do procés a outros. Todo iso forma parte da súa estratexia persoal e política.

O ex president, na súa conferencia de Tribuna Europa, en Barcelona, presentado polo fervente xornalista independentista, José Antich, abandeirado da intolerancia e a mentira -tiña aspecto doporquiño ao que lle espera a matanza-, manifestou que de todo este "proceso" non foi o autor, non, senon que naceu desde abaixo: os cidadáns, as redes sociais e as urnas son os auténticos impulsores, non vén desde arriba, dos políticos.

As masas non andan soas, Sr. Mas, se non hai detrás alguién que as dirixa, as guíe, que saiba espertar os sentimienos e se erixan  en líderes. Os movementos non son espontáneos. Quen creou a ANC? Para que? E como se está utilizando? Quen alimenta economicamente e ideoloxicamente a mesma? 

A ANC foi creada como instrumento aglutinador das masas. Despois uniuse Ómnium. Facía falta para sumar patriotismo. Os dous foron e seguen sendo as caras máis visibles "das masas", o que chama Mas, o pobo catalán. Os dous Jordis convertéronse en condutores de masas. Erixíronse en representantes delas. Os condutores xogan un papel transcendental. Os seus discursos envolventes representan o núcleo xerador das opinións. As masas necesitan de condutores, guías.

Toda esta montaxe está dirixida na sombra e non tanto polos verdadeiros autores da trama, cunha cola de asesores cuxo obxectivo final é a de enriquecerse e ter poder. Iso si, baixo o epígrafe de patriotas.

Que fan os autores? A chamada estratexia da distracción, que é o elemento principal do control social. Consiste en desviar a atención da cidadanía dos problemas importantes para que sigan na ignorancia do que realmente está a suceder, xogando cos seus sentimentos. 

"O pobo só é soberano o día das eleccións", dicía o político galeguista Castelao.

Mas,  que sabe que a súa carreira política está finiquitada e algo ten que facer para que o seu partido, o PDeCAT non se afunda máis, reprocha a Junqueras que non volvesen reeditar a lista única liderada por Puigdemont "o correcamiños".

"Isto que está a suceder é un pulso que debemos gañar nas urnas", sentenciaba, mentres afirmaba que igual non se está aínda preparado para declarar a independencia, porque non hai unha maioría que a queira, e que a mesma, nestes momentos, ten uns custos de todo tipo que non se saben se se están dispostos a pagar.

A disertación de Mas, cun auditorio rendido, habería que pasala pola peneira de que o importante non é escoitar o que di, senón pescudar de verdade o que pensa e o que non explica.