A Xustiza non para, Puigdemont

O paso atrás do señor Puigdemont definiuno de maneira maxistral o deputado Iceta: 

"Non se pode suspender unha declaración que non se fixo".

Noutras palabras, o que escoitamos no Parlament este moi triste e dramático 10 de outubro é tan só unha argucia para que a Xustiza -que comezou a buscar probas coas que xulgar e condenar aos causantes do maior desafecto que sufriu a nosa democracia desde a súa moi difícil posta en marcha e consolidación- algo que moito me temo non vai poder conseguir.

Os xuíces e fiscais seguen co seu traballo e as forzas de seguridade do Estado con moito -enorme diría eu- soporte internacional dos seus colegas norteamericanos, franceses ou británicos, por apuntar algúns dos máis coñecidos, poñerán sobre a mesa as probas que implican a quen quixo subverter a legalidade e de paso romper Europa, que é un delito moito mais grave.

O último erro foi "insultar" a un Rei que, sendo árbitro do seu reino, iso é verdade, ten unha obrigación aínda moito maior como é a de defender a Constitución que nos dá amparo a todos, incluídos os cataláns. E como así o fixo con enteireza e moderación, quen lle critica desde o independentismo equivócanse, porque ata os que temos vocación de republicanos prodúcenos noxo e nos cabrea profundamente. Pero que querían estes felones que dixese o Rey ante esta desobediencia unilateral?

Que fará Rajoy? Perdoen, pero á vista do que non fixo durante estes últimos anos, son pesimista, porque o de Catalunya tamén é culpa súa, ademais dos que lle precederon e miraron durante 23 anos para outro lado, deixando facer a unhas elites emparentadas entre si que chegaron a constituír unha"omertá" que nos perseguiu aos "outros cataláns", e que atopou noutra argucia parecida á que hoxe nos quere vender Puigdemont, "a de que o seu líder era un home de Estado e contribuía á súa estabilidade", a maneira de facerse ricos e converter Catalunya na súa leira particular. Eran os tempos nos que Pujol era Español do ano e o seu Generalitat a capital do Paraíso catalán.

Esquecer ese "pequeno detalle" é volver ás andadas. Dialogar si, pero sen caer na "síndrome de Estocolmo" ou na trampa que nunha coñecida cea bosquexaron os tramposos Junqueras, Igrexas e Roures, a cuxa soa presenza hai que exorcizar cun vade retro diabólico.

Tamén quedo neste punto do guión coa marcha de Planeta, que esperou ata escoitar a Puigdemont. Sinceramente, o patriarca José Manuel Lara non aguantase tanto e o seu fillo xa metese en cintura á Sexta hai xa algún tempo, porque ese non era o proxecto mediático que deseñou e que nos explicou a un par de persoas nunha moi grata cea no Restaurante Solchaga de Madrid. Pero claro, ningún dos dous vive e Sevilla quedouse sen a sede que quería o seu Fundador: C'est a vie.

Puigdemont, non teñas ningunha dúbida, a Xustiza fará o seu traballo e moito témome que non che vai a gustar. A min, en cambio, dáme confianza.

Artigo publicado orixinalmente en Catalunyapress.