Puigdemont, a CUP, os curas e Colau

Carles Puigdemont e Ada Colau nunha imaxe de arquivo.

Cando Artur Mas tivo que renunciar a optar de novo á presidencia da Generalitat por esixencias da CUP como condición irrenunciable para apoiar o goberno de ERC e o PDeCAT, o aínda presidente impuxo a persoa que o habería de substituír. Ninguén no seu partido pensaba en Carles Puigemont, pero foi o mismísimo Mas quen o designou. Sabía que ía seguir as súas directrices e que estaba disposto, como se viu, a facer de kamikaze para pasar aos libros de historia como o liberador dunha Catalunya oprimida por España.

A poucas horas do día D, as accións dos instigadores do referendo ilegal multiplícanse e chaman a estar presente nas rúas facendo o máximo ruído para seguir tendo presenza mediática e intimidar o goberno, os xuíces, alcaldes ameazados e boa parte da cidadanía de Catalunya, á que meteron o medo no corpo.

A ANC, Òmnium, o Govern e parte do Parlament botáronse ao monte e aproveitan calquera escusa para falar de réxime franquista e da falta de liberdade de expresión sen inmutarse.

Mentres, parte da igrexa catalá botouse tamén ao monte dentro desa caridade cristiá que predican pero que non exercen. Que sucede cos cristiáns que non son independentistas? Que teñen que facer, tragar ou non asistir aos oficios relixiosos que realizan estes curas excluíntes?, porque para crer en Deus non fai falta ir ás igrexas. Nesta ocasión, "o que din eses curas non vai a misa". Coñezo bastantes católicos que manifestaron a súa intención de non poñer nunca máis a X na casa de Facenda, para que así a igrexa non reciba o diñeiro dos que se senten maltratados polos curas.

As consignas que hai por parte da CUP -aos seus seguidores- é que as súas accións sexan de baixa intensidade para non asustar a xente antes do 1-O e dar motivos aos corpos de seguridade para intervir. Pero unha vez se pecharon as supostas urnas, hai barra libre para facer o que queiran. Contan con outros colegas vidos doutras partes de España e, sobre todo, do estranxeiro. Os comerciantes xa manifestaron a súa preocupación ante as desordes que se poidan producir.

Os estudantes están a ser utilizados para que realicen manifestacións polo centro da cidade. Hai que seguir quentando o ambiente ata o domingo.

A alcaldesa de Barcelona, Ada Colau, está na súa salsa xa que un día si e outro tamén está a saír na tele do réxime, TV3. Só hai que mirar as súas aparicións de antes da súa adhesión ao referendo e as de agora -non hai cor-. Séntese como unha estrela de cinema. Conséntena porque finalmente se entregou á causa e fala de represión, falta de liberdades e do que faga falta. Quen a viu e quen a ve agora! Pero non está soa, o seu axudante de cámara, o peronista Pisarello, non só a acompaña, senón que a guía neste camiño de salvación. Habería que lembrarlle a Pisarello o que di Perón, "as revolucións fanse con tempo ou con sangue".

Colau, a alcaldesa de Barcelona, tamén publica o seu artigo de opinión na prensa estranxeira -toda unha honra para ela- co obxectivo de facer de voceira en Europa, coma se tivese algunha credibilidade. Por certo, a publicación do seu artigo xestionaríallo a mesma empresa que paga a Generalitat de Catalunya?

Que o domingo non sexa lembrado como unha data fatídica por algún acto irreparable como consecuencia da irresponsabilidade duns dirixentes que non son conscientes da gravidade das súas accións.