Que grande es Jiménez Villarejo

Escoitaba esta mañá un verdadeiro Fiscal Anticorrupción, moi coñecido e querido para os xornalistas da miña xeración, excepto para os que entón se declaraban pujolistas, e que por aquel entón eran maioría en Catalunya. Escríbolles naturalmente de Carlos Jiménez Villarejo. Preguntábanlle na Sexta polo 'caso' protagonizado polo seu colega Manuel Moix, un colega que acababa de dimitir, tras a pantomima protagonizada xunto ao Fiscal Xeral do Estado José Manuel Maza, para presentar a súa dimisión de facía unhas horas como algo honorable. Isto permitiralle a Moix ir ao Supremo, gañar un soldo superior ao que xa tiña e de paso librarse dun expediente que debería inhabilitalo durante tres anos ou talvez para o exercicio da súa profesión de Fiscal.

Jiménez Villarejo, como sempre, falou claro e expuxo con abraiante naturalidade que o Estatuto Fiscal deixa moi claro que o Fiscal Xeral está obrigado a abrirlle un expediente a Moix, que debería acabar, en boa lóxica, se se é benevolente cos seus actos, nunha inhabilitación temporal, e se se é estrito, co seu cesamento definitivo como Fiscal. Ademais, por se queda algunha dúbida, ao receptor da súa dimisión, ou sexa o fiscal Xeral, habería que expedientarlo tamén por non decatarse da súa situación antes de nomealo.

Non sei se a Villarejo lle farán algún caso, pero eu, como cando pasou o que pasou coa Banca Catalana, sigo estando de acordo con el. Vese que non aprendín nada, e que os paus recibidos por pensar así, a ambos nos serviron de pouco. Pero, que lle imos a facer!; merece a pena dicir o que se pensa, aínda que logo case todos te miren raro, e aquí en Catalunya a túa carreira de xornalista fose un via crucis, porque nunca soubeches escribir ao sol que máis quenta. Moitas veces facía un frio que pelaba, pero que importa!, ao final sempre saíu o sol e, por suposto, mereceu a pena.

Agora que a ninguén lle importa a túa historia profesional, e mesmo consegues facendo uso da túa liberdade de expresión que te demande algún 'niñato' metido a Alcalde de Terrassa por chamarlle incompetente, dá gusto saber que aínda están vivos e en boa forma algúns referentes da túa xeración, o cal non só te enche de satisfacción, senón que mesmo te rexuvenece.

Pódese sentir admiración por un personaxe ao que non se coñece persoalmente? Pois claro, a min pasoume con este gran xurista. A Martin Luther King nunca o tratei, pero sempre o venerei e por suposto son dos que creo que ser socialista ou comunista non necesita dun carné de partido que o certifique, aínda que expresalo poña dos nervios a máis dun dos moitos dos que coñecín que ocuparon grandes cargos e agora non saben que facer se non teñen unhas siglas que os protexan.

Os tempos cambian, a política tamén, pero os valores ai os valores! Eses permanecen, sobre todo, entre os que os recibiron de alguén máis sabio e aínda os gardan coma se fose o mellor regalo que lles deu a vida. Son cousas que non dan diñeiro nin poder, pero que ao final si que dan ánimos