Anglobalización

Luis Moreno

Trumpteresamay


"Deus críaos e eles xúntanse" é outra das frases que nos ofrece o refraneiro español para significar a tendencia para unirse daquelas persoas que teñen características e intereses comúns. Poida que nacesen en sitios distantes, e aínda posúan en ocasións visións contrapostas e actitudes independentes. Pero ao final, e en situacións de conveniencia, aúnan os seus esforzos en aras de conseguir un obxectivo común. Unha ilustración de tales condutas escenificouse estes días coa primeira entrevista entre Donald Trump cunha mandataria internacional, neste caso Theresa May, premier británica.


Os parabéns do flamante presidente estadounidense á decisión da metade (e uns poucos máis) de cidadáns británicos a abandonar a Unión Europea é toda unha declaración de intencións. As invocacións da líder do outrora europeísta Partido Conservador do Reino Unido tampouco deixan lugar a dúbida respecto das aspiracións da 'relación especial' entre os dous países: a anglobalización. Non se confunda o lector con esta fusión de vocábulos. Non debería equivocarse coas apelacións de Trump ao proteccionismo e contra a globalización, entendida esta como unha liberalización do comercio e a economía mundiais. Tampouco sería apropiado interpretar o desexo do goberno británico de pechar as súas fronteiras para preservar os seus empregos domésticos como algo máis que unha estratexia de autointerés. Non. En realidade a ambos os países interésalles a globalización, a condición de que obteñan beneficios dela.


Trump xa avisou das súas intencións de subir os aranceis un 35% aos produtos procedentes de México e que se compran en EEUU. Con iso, afirma, os mexicanos pagarán o muro que pretende levantar co pretexto de evitar a inmigración clandestina e o tráfico de droga. Tamén anuncia que os aranceis poderían subir un 45% para as importacións procedentes de China. Respecto disto último, habería que esperar para coñecer cal podería ser a reacción dos dirixentes chineses ante tal eventualidade. En caso de guerra comercial, atreveríanse as autoridades chinesas a lanzar ao mercado financeiro as súas enormes reservas en títulos do Tesouro estadounidense (calcúlase ao redor de 1,5 millóns de millóns de dólares) desencadeando así un afundimento dos bonos USA e da súa moeda?


A pretendida verborrea antiglobalización de Trump apenas esconde as intencións de auspiciar unha anglobalización por manter a hexemonía de USA, xunto co UK, na condución dos asuntos económicos internacionais. Trataríase dunha hexemonía que persegue novos acordos comerciais favorables para os seus intereses. Paradoxalmente, as elites e gabinetes de estudo ('think-tanks') de ambos os países avogaban ata hai pouco polo funcionamento irrestricto e sen molestias dos mercados. Tal programa de actuacións beneficiaba excesivamente as súas dúas grandes prazas das finanzas mundiais, como son Wall St. e a City londiniense.


En realidade, a actuación dos grandes paladíns do neoliberalismo anglo-norteamericano sempre foi equívoca. O mantra neoliberal insistiu ata a aburrimento en que o público sempre foi o problema e, por tanto, o mercado era a solución. A súa aversión aos controis públicos non estaba rifada, como agora se comproba, a outorgar o seu beneplácito a actuacións regulatorias coas que Trump e May pretenden reforzar as súas capacidades de 'negociación' en beneficio propio.


Quizais Trump e May pensan que a súa coordinada hexemonía é sólida e estable, como así foi tradicionalmente. A gran crise desatada en 2007-08 así parece confirmalo. Entón, e a pesar de que a débeda pública estadounidense alcanzou a cifra de 10 millardos de millóns de dólares estadounidenses, os investidores de todo o mundo continuaron comprando os bonos do Tesouro norteamericano e utilizando o dólar nas súas transaccións financeiras. Diso tamén se beneficiou a City de Londres, como refuxio dos capitais procedentes principalmente de países da Commonwealth británica, e que permitiu o financiamento da débeda pública soberana que outros países da UE padeceron ata a case-bancarrota.


Estando así as cousas, a globalización neoliberal devén agora anglobalización. O obxectivo non é outro que gañar a guerra da acumulación incontrolada do capital que 'fala' inglés, mediante unha demostración de forza de quen quere --e poden-- impoñer normas no seu propio proveito. Mentres tanto, azúzanse os conflitos entre os estados membros europeos e propáganse os populismos nacionalistas. Ante tal escenario, o Modelo Social Europeo cambaléase. Se alemáns e franceses, en primeira instancia, xunto ao resto dos países que profesan a fe europeísta non sosteñen unidos os seus valores de logro, solidariedade e liberdade, o MSE e os seus Estados do Benestar pasarían á historia como fenómenos pasaxeiros da modernidade. Ao abandono polo Oeste do Reino Unido podería seguirlle polo Leste o empuxe do xigante ruso. Quedamos avisados. 

Sen comentarios

Escribe o teu comentario




He leído y acepto la política de privacidad

No está permitido verter comentarios contrarios a la ley o injuriantes. Nos reservamos el derecho a eliminar los comentarios que consideremos fuera de tema.

Máis opinión
Opinadores

Galiciapress
Praza da Quintana, 3; 15704 Santiago de Compostela
Tlf (34)678803735

redaccion@galiciapress.es o direccion@galiciapress.es
RESERVADOS TODOS OS DEREITOS. EDITADO POR POMBA PRESS,S.L.
Aviso legal - Política de Cookies - Política de Privacidade - Configuración de cookies - Consello editorial - Publicidade
Powered by Bigpress
CLABE