Por que decide suicidarse un político?

As persoas que decidiron voluntariamente dedicar á complicada, e en moitas ocasións lucrativa, profesión da política, dise que o fan por unha vontade de servizo á sociedade co obxectivo de mellorar as vidas. En moitos casos é así; noutros, non o é tanto. A política como servizo público é admirable; a política como servizo a un mesmo e a súa familia non o é tanto, é máis, é detestable. Que os políticos “profesionais” dedíquense a ela é evidente, o mesmo no caso dos que o fan dunha maneira admirable que no de quen, cando deciden deixala, continúan co mesmo patrimonio, os mesmos amigos e non cambiaron. Que se equivocan todos, é evidente: non son perfectos, son humanos. A diferenza entre os profesionais e os altruístas vocacionais estriba en que os segundos recoñecen o seu erro, dimiten e márchanse. Os outros, ou non se marchan, ou se o fan é porque son presionados con: “Ou che marchas ti, ou che cesamos”.

En España entrouse nunha espiral realmente perigosa coas acusacións constantes entre os partidos sobre quen deles conta con máis casos de corrupción nas súas filas, quen mete máis a pata ou quen o fai peor. Agora incorpórase outro motivo de conflito: a titulación deles, os currículos inflados ou, sinxelamente, títulos que non son certos. Iniciouse unha caza para seguir co mantra “e ti máis”. Nesa batalla xa se produciron vítimas, tanto do PP como dos socialistas (xa chegarán outros casos de máis partidos). Nalgúns casos, vítimas que se sentiron perseguidas até límites extremos. É o caso do linchamento a José María Anxo, até hai poucos días ex comisionado do Goberno para a reconstrución da Dana na Comunidade Valenciana, responsable dos socialistas valencianos, que se acha hospitalizado tras un intento de suicidio, despois de filtrar que non tiña os títulos que figuraban no seu currículo. Un feito que nos deixou impactados pola decisión de Anxo. Din que a presión foi tal que non puido con ela. É unha boa persoa, con principios, e até a data realizara ben o seu traballo. Hai que telo en conta.

Coas presións e as acusacións hai que ter moito coidado ata que a xustiza non se pronuncie. Prexulgar é moi fácil, e en ocasións as persoas que son acusadas salguen absoltas, aínda que o dano neses casos xa está feito. Quen ten dignidade adóitase marchar, aínda que non sexa xulgado; outros quedan aí, sen ir máis lonxe, o presidente valenciano, Mazón.

Hai que lembrar o caso que se deu na política española co primeiro presidente da Xunta de Castela e León, Demetrio Madrid, que ocupou o cargo de 1983 a 1986. Foi acusado dun delito de malversación de caudais públicos cando era presidente da Deputación de Valladolid. Ante a acusación dimitiu da presidencia da Xunta, e despois a acusación foi arquivada polo Tribunal Superior de Xustiza de Castela e León por falta de probas. O resultado foi que a Demetrio Madrid terminóuselle a súa carreira política, facendo unha moi boa xestión como presidente da Xunta.

Creo que a deriva que está a tomar a política non é boa nin para os partidos, nin para os gobernos, nin para a propia democracia, que vemos a diario a súa deterioración e está a ser cuestionada por quen decidiron cargarlla do todo, principalmente os racistas de Vox, que se aproveitan das institucións para destruíla. Hai que ter coidado co que está a suceder, que non é un tema menor. Cada partido debe coidar internamente das persoas que inclúe nas súas listas e nos cargos de responsabilidade. Como dicía Goethe: “Se cada un limpa a súa beirarrúa, a rúa estará limpa”.

A decisión de José María Anxo debería facer reflexionar a todos. Continuarán os predicadores políticos subindo aos seus atrís para seguir sinalando ao adversario co “e ti máis” e continuar coa cazaría?