Os muros da vergoña

Como Vds. xa poderían ler nos diarios dixitais, ver na televisión, ou escoitar nos principais informativos da radio o Presidente Donald Trump acaba de asinar o Decreto que vai permitir ao seu Goberno construír, con fondos destinados a outros fins, o tramo final do muro que separará fisicamente a mexicanos de estadounidenses, estes últimos, máis coñecidos despectivamente como 'gringos' desde a guerra que enfrontou a ambos os países en 1846 e que serviu para que os norteamericanos anexionasen gran parte do territorio mexicano que é moi fácil de atopar nos mapas dos actuais estados de Tellas, California, Novo Mexico, Nevada, parte de Colorado e Utah.

Por se alguén non o lembra, ese muro ao que nos referimos comezouno a construír en 1994 a Administración de Bill Clinton, o actual esposo da adversaria demócrata Hillary Diane Rodham Clinton, que como todos sabemos, acaba de perder as presidenciais ante 'o gringo Trump'. Un detalle que, agora mesmo, non interesa a moitos destacar, por aquilo de que a moda de bos e malos persiste de forma vibrante na nosa 'mutante' opinión pública.

A 'obra de arte' que agora quere ampliar o novo mandatario norteamericano "vese moi ben" na fronteira Tijuana-San Diego (California), pero continúa noutros tramos dos estados de Sonora, Arizona, Baixa California e Novo Méjico. Alí atoparán Vds. os máis sofisticados sistemas de seguridade fronteiriza a base de tres barreiras de contención, iluminación de moi alta intensidade, cámaras de visión nocturna e por suposto, todoterreos e helicópteros artillados que para si quixese ter nosa Garda Civil na súa vixilancia fronteiriza. Se Vds. seguindo a nosa recomendación consultan un blogue chamado Tokitan, poderán coñecer moitas máis cousas sobre "os muros da vergoña" que aínda existen no noso "civilizadísimo" mundo actual.

A min, persoalmente, o muro que máis dor me produce é posiblemente o máis próximo. Un, que comezou a construírse en 1998 e que ten por sede a cidade de Melilla. Custou 5.500 millóns das antigas pesetas, e agora mesmo, con todas as modificacións que se lle foron introducindo debe triplicar a cifra inicial. Os seus 12 quilómetros de longo e as súas controvertidas coitelas quitadas polo goberno Zapatero, e voltas a poñer, feren a alma, pero sobre todo, a dignidade duns seres humanos indefensos e errantes, mírese a cousa desde o monte Gurugú no lado marroquí, ou desde o fermoso Faro da vella Melilla na parte española.

Pensámolo todos, bérrano cada día as ONG's que están na zona, pero ningún de nós obrigou aos sucesivos gobernos a destruír semellante monumento á insolidariedade, nin tampouco aos diferentes gobernos de Europa lles convén quitalo, porque para os seus civilizados dirixentes facelo produciría o que moi pomposamente se denomina un 'efecto chamada'. Grecia e Italia xa saben do que lle estamos falando.

Hoxe, en 'o mundo mundial', hai varios exemplos máis desta sanguenta forma de entender a solidariedade polo ser humano. Relaciónolles uns cantos para que non se me aburran: O valo de Cisxordania. O muro da segregación en Eslovaquia moi pouco coñecido pero que a comunidade romaní sofre a diario. Os muros para conter as favelas en Rio de Janeiro. A parede do Sahara. A liña verde Chipre. O eterno paralelo 38 que separa ás dúas Coreas e como non, a pesar dos acordos do Venres Santo de 1998 o muro que divide a católicos e unionistas en Irlanda do Norte. Cada noite, as portas de metal desa construción seguen pechándose para a seguridade de todos e as paredes dos barrios limítrofes continúan aí, tanto os fisicamente como ideoloxicamente. Aínda viven os que cometeron delitos de sangue e os cemiterios seguen cheos.

Así que quen se vai a atrever a pedirlle agora ao 'gringo Trump' que desista na construción do seu infumable muro mexicano despois de contemplar esta relación tan mínima dalgúns dos exemplos máis notables do que se viñeron en chamar 'os muros da vergoña'?

Ninguén.