“Que tropa, foder, que tropa!”

Se eles mesmos non fan un exercicio de cumprir que lle van a pedir ao resto de cidadáns que deben cumprir as leis e as súas obrigacións? O respecto e a consideración non os dan os cargos, nin os títulos, senón os exemplos, os bos 

Non lles vou a aplicar a historia do Conde Romanones, as súas andanzas, nin a Doutrina que leva o seu nome - por certo, moi vixente aínda-, pero se vou utilizar unha frase súa moi gráfica que non fai falta explicala “!Que tropa, foder, que tropa!”. Moitos anos despois, Don Mariano Rajoy volveu utilizar simplificándoa en “foder, que tropa!”. Unha das moitas expresións do expresidente que quedaron no anecdotario político.

Levamos xa demasiados días co tema de espionaxes a políticos, incluído ao presidente do Goberno e varios dos seus ministros. Os partidos independentistas cataláns, vascos, Unidas Podemos e outros pediran a creación no Congreso dunha comisión de investigación que non se realizou. En cambio, produciuse a comparecencia da responsable do Centro Nacional de Intelixencia - máis coñecido polas súas siglas, CNI- Paz Esteban, en a Comisión de Segredos do Congreso. A súa comparecencia foi a porta pechada e supoñíase que a explicación da comparecente non debía saír da sala. É máis, as súas señorías tiveron que deixar os seus teléfonos móbiles na entrada para non gravar a sesión. Dicía Séneca que “se queres que o teu secreto sexa gardado, gárdao ti mesmo”.

Con todas as precaucións debidas e a responsabilidade que se lles supoñía ás súas señorías presentes de gardar o secreto do que alí se falase, os máis inxenuos créronse que iso sería así. Craso erro, non tiñan móbil, pero si papel e sobre todo lingua para nada máis saír da sala, unha vez terminada as explicacións da directora do CNI, falar do ocorrido - faltoulles tempo a algúns dos asistentes-. 

O máis charlatán foi Gabriel Rufián, que non lle satisfixeron as explicacións de Esteban a pesar de levar a documentación completa, ordenada en cartafoles onde se explicaban unha a unha as operacións realizadas con ordes xudiciais incluídas. Iso non lle foi suficiente, quería máis. O mesmo ocorríalle á representante de JxCat, Miriam Nogueras, que manifestaba estar máis enfadada, e non é novidade porque sempre sae con esa cara, era o que se esperaba dela, o mesmo que a representante de Bildu. Mentres que o portavoz do PNV, Aitor Esteban, máis comedido, limitábase a declarar que "aínda queda moita tea por cortar”. Pola súa banda Echenique, de Unidas Podemos e socio de Goberno, insistía na creación da comisión no Congreso e declaraba saír da reunión máis preocupado de cando entrou.

Mentres, PP, Vox, Cidadáns e socialistas afirmaban que as explicacións dadas por Paz Estaban eran incontestables e estaban documentadas perfectamente. Quedaron satisfeitos coas explicacións dadas.

Coa imaxe que deron algúns dos deputados da Comisión de Segredos, alguén pode confiar xa nestes representantes do pobo? Os que os votaron e o resto da cidadanía pensarían que os que estaban en contra de que determinados partidos tivesen representantes nesa comisión pola súa incontinencia verbal, reafirmáronse no seu criterio. 

Se eles mesmos non fan un exercicio de cumprir que lle van a pedir ao resto de cidadáns que deben cumprir as leis e as súas obrigacións? O respecto e a consideración non os dan os cargos, nin os títulos, senón os exemplos, os bos. Dicía Sir Francis Bacon, filósofo, escritor e político que chegou a ser chanceler de Inglaterra, alá polo século XVI, que “é moi difícil facer compatible a política e a moral”. Non lle faltaba razón, aínda que pasasen varios séculos hai cousas que non cambian, nin sequera evolucionan.

Visto o panorama e a falta de altura política de moitos das súas señorías, lévanos a repetir: “Que tropa, foder, que tropa!”.