2022, o ano da unión e mobilización enfermeira

Malules Carbajo

Secretaria Autonómica del Sindicato de Enfermería, SATSE.

Seguimos estando sós porque aqueles que xuraron un cargo prometendo velar polo interese xeral han volto a pechar as portas e xanelas dos seus despachos para non oír o clamor profesional e cidadán que esixe acabar coa situación dun sistema sanitario roto 


Canto valor profesional temos as enfermeiras e enfermeiros? Moito para a cidadanía, pouco para algúns anquilosados estamentos da nosa sanidade e nada para a maioría dos nosos responsables públicos e políticos.

Esta é a lamentable realidade que seguimos sufrindo o colectivo profesional sanitario máis numeroso do noso país e o máis minusvalorado por aqueles que din traballar para mellorar a saúde e benestar xeral lanzando soflamas e compromisos baleiros que non son máis que demagoxia política de curto percorrido.


Eramos, somos e seremos os profesionais que conseguen levantar cada día o noso sistema sanitario, os que facemos posible que 47 millóns de persoas reciban a atención e coidados que mellorarán a súa calidade de vida, en calquera momento e en calquera lugar.


Profesionais, non heroes, que saïamos cada día da nosa casa cando o resto da sociedade debía permanecer confinada e enfrontabámonos a un novo virus do que só tiñamos a nefasta certeza de que era devastador. Somos os que, dous anos despois, seguimos acudindo ao noso centro sanitario ou sociosanitario para que nin unha soa persoa quede desatendida a pesar de que, de maneira preocupante, seguen faltando medios e recursos.


Unha actividade frenética que nos baleirou, por dentro e por fóra. Non somos nin nunca seremos os que eramos antes. A soidade, a dor e a impotencia sentida e vivida noutros e en nós mesmos cambiounos. Démonos conta de que somos máis fortes do que pensabamos, que os nosos límites de esforzo e dedicación son maiores do que criamos, pero tamén que non existen corazas ante o tsunami emocional experimentado.


E tamén nos demos conta, moi ao noso pesar, que estabamos e seguimos estando sós porque aqueles que xuraron un cargo prometendo velar polo interese xeral han volto a pechar as portas e xanelas dos seus despachos para non oír o clamor profesional e cidadán que esixe acabar coa situación dun sistema sanitario roto e cada vez máis precarizado.


Nin antes nin despois da pandemia traballaron para garantir unhas cocientes adecuadas e seguras de enfermeiras e enfermeiros en todos os centros sanitarios e sociosanitarios que nos eviten facer o noso labor asistencial e de coidados nunha penosa situación de sobrecarga, tensión, estrés e ansiedade que nos afecta a nós e, por suposto, aos pacientes e cidadanía, poñendo, mesmo, en risco a súa seguridade e saúde.


Nin antes nin despois da pandemia traballaron para acabar cuns altísimos niveis de precariedade e temporalidade que son denunciados de maneira reiterada por Europa e que provocan a fuga de miles de profesionais a outros países, nin tampouco buscan o noso respecto e dignidade profesional, propiciando a nosa clasificación no Grupo A, sen subgrupos, ou poder optar á xubilación anticipada de maneira voluntaria.


Nin antes nin despois da pandemia traballaron para acabar coa situación de discriminación e desigualdade que sofren miles de profesionais polo mero feito de traballar nunha comunidade autónoma ou outra, en aspectos como a xornada laboral, o desenvolvemento da carreira profesional ou o solape de xornada, entre outros, ou a que padecen as enfermeiras e enfermeiros da sanidade privada cuxas condicións laborais son mesmo peores.


Vennos como un recurso bo e barato facilmente substituíble, ao ofrecer excelentes resultados laborais e profesionais a un custo irrisorio para as arcas do Estado e das comunidades autónomas, e, ademais, e niso equivócanse, como un colectivo desunido e pouco reivindicativo.


Equivócanse porque, aínda que é certo que ata hai uns anos non eramos conscientes da forza e importancia que tiñamos dentro do sistema sanitario, agora, as máis de 300.000 enfermeiras e enfermeiros do noso país sabemos perfectamente que somos o motor de desenvolvemento e sostén da sanidade.


E confúndense tamén se cren que imos permanecer pasivos ante os continuos desagravios cara a unha profesión que é absolutamente vital para a saúde e benestar xeral da sociedade na que vivimos.


O ano que agora comeza vai ser moi diferente en moitas cousas. Chegou o momento de que todo o colectivo, unido e cunha soa voz, protagonice un movemento reivindicativo no conxunto do Estado para lograr as melloras que demandan e requiren os profesionais e a cidadanía no seu conxunto. Comezaremos o próximo 10 de febreiro con concentracións nos centros de saúde das capitais de provincia.


Nosa organización buscará a participación de todos os profesionais para que, de maneira activa e presente, digan alto e claro aos nosos responsables públicos e políticos que as cousas non poden seguir así. Nin os cidadáns e cidadás nin as enfermeiras e enfermeiros merecémonos un futuro con máis inseguridade, incerteza e unha prexudicial falta de atención e coidados.

En 2022 deixaremos atrás o bochorno, indignación e hastío que nos provocou a inacción e desinterese culpable por parte das administracións e partidos políticos e converterémolos en acción e mobilización. Será o ano do cambio por moito que a algúns lles pese, porque a forza xerada pola unión das enfermeiras e enfermeiros do noso país é e será imparable.


Satse


Sen comentarios

Escribe o teu comentario




He leído y acepto la política de privacidad

No está permitido verter comentarios contrarios a la ley o injuriantes. Nos reservamos el derecho a eliminar los comentarios que consideremos fuera de tema.

Máis opinión
Opinadores

Galiciapress
Praza da Quintana, 3; 15704 Santiago de Compostela
Tlf (34)678803735

redaccion@galiciapress.es o direccion@galiciapress.es
RESERVADOS TODOS OS DEREITOS. EDITADO POR POMBA PRESS,S.L.
Aviso legal - Política de Cookies - Política de Privacidade - Configuración de cookies - Consello editorial - Publicidade
Powered by Bigpress
CLABE