Aleluia, Pablo Iglesias pode dicir a “verdade”!

Carmen P. Flores

O ex vicepresidente do Goberno, Pablo Iglesias, intervén nun coloquio xunto aos candidatos de Unidas Podemos por Valladolid, na Cúpula do Mileno de Valladolid.

Pablo Iglesias @ep


Se se fixese unha enquisa preguntando quen mente máis, gañarían por maioría os políticos. A fama precédelles e non é para menos. Se se revisan as hemerotecas, hai claros exemplos diso. A sociedade en xeral non mente? Si que o fai, pero non concorren a eleccións, vótaselles por un programa, unha ideoloxía, ou porque a algúns/as cae ben o cabeza de lista. Ademais, a cidadanía non está exposta aos medios de comunicación, cousa que si ocorre coa chamada clase política e as súas mentiras nótanse máis.


As mentiras dos políticos nada teñen que ver coa ideoloxía e a idade: todos os partidos amenten, está claro. Hai persoas que cren que os políticos de antes enganaban menos, non é así: desde o Imperio Grego e Romano, ata a Idade Media europea, pasando pola primeira dinastía chinesa, e poderiamos seguir, a ausencia de veracidade, ou o que é o mesmo, a mentira, acompañou ás elites políticas desde sempre. Non é unha situación nova.


Ante a traxectoria dos chamados partidos tradicionais, no últimos dez anos xurdiron novas formacións para combater á vella política, algúns a denominaron “caste”: Cidadáns, Unidas Podemos e Vox. Nas dúas primeiras formacións, os seus líderes Pablo Iglesias e Albert Rivera, en pouco tempo as urnas retiráronos. Eles alegan que elixiron deixar a política voluntariamente, a verdade é outra. Aínda que se foron, a espiral da vaidade dos cargos segue neles, e o tempo dirá o que lles depara.


Neste país de campañas electorais constantes, tendo como escenario un mitin do candidato de Unidas Podemos ás eleccións de Castela León, “o retirado político”, Pablo Iglesias, dicía: “E eu xa non son político, podo dicir a verdade…”. Unha frase lapidaria que deixa ao descuberto, por se alguén tiña dúbidas, que os políticos amenten. E di moi pouco no seu favor cando chegou á política para cambiala: todo foi unha basta mentira. El e o seu grupo de amiguetes estafaron a todas aquelas persoas que se chegaron a crer todo o que predicaran e que logo non se cumpriu. Non fai falta enumeralo, xa o dixemos en máis dunha ocasión. Ao final o que fixeron os salvadores da patria foi -seguen facéndoo- é lucrarse da política. Só hai que mirar os seus patrimonios antes e despois, só parécense nos nomes e apelidos.


Con man de ferro, o líder Iglesias e o seu pequeno grupo de leais controlou o partido e quitouse de no medio a todo aquel que opinaba de maneira diferente. As bases chegáronse a crer aquilo de que o partido era asembleario e que todas as opinións teríanse en conta. A práctica diaria ha demostrado que do devandito ao feito hai un treito e que a porta para tomar decisións ábrena e péchana eles, o mesmo que a manipulación nas votacións, o control segue a mesma liña. Dicía Friedrich Nietzsche que “o home de partido convértese por necesidade en mentireiro”.


Pablo Iglesias, non se foi nunca da política, transformouse. Agora é predicador nos medios cobrando e líder nos mitins, para tentar que o partido non baixe máis en votos.

Mentres, as dúas mulleres - Verstrynge en organización está tapada- Ione Belarra e Irene Montero están a encabezar a guerra contra Yolanda Diaz, que viu como as dúas, máis os seus satélites, póñenlle a proa. Non aceptan o liderado da galega que xa se deu conta da estratexia das mentes pensantes. Non quere fracasar e o panorama non se lle presenta moi afagador. Ao seu problema con Montero e Belarra únenselle os problemas xurdido coas súas aliadas de plataforma, Mónica Oltra e Ada Colau, que  están a ser cuestionadas por motivos diferentes

A aparición de Pablo Iglesias na campaña non é casual. Algúns din que é para non queimar a Yolanda Diaz, pero outros falan da posibilidade de que volva - nunca se foi- á primeira liña política despois da súa campaña de imaxe que está a ter pola súa presenza en determinados medios de comunicación. Volverá? Iso din.


O certo é que as palabras de Pablo Iglesias “e eu xa non son político, podo dicir a verdade…” son realmente de escándalo e deberían facer pensar. Un mentireiro que entrou na política para rexenerar ou para integrarse nela co obxectivo de conseguir os mesmos privilexios que tanto criticou e valéronlle no seu día tantos votos? A súa confesión é a única verdade que dixo nestes anos de “vida política” onde ha  sido deputado e mesmo como vicepresidente do goberno. Igual deuse un golpe na cabeza e viu a luz do que pensaba cando era un novo estudante, porque o pobre sufriría de xeito abondo durante os oito anos que estivo convivindo coa mentira. 

Sen comentarios

Escribe o teu comentario




He leído y acepto la política de privacidad

No está permitido verter comentarios contrarios a la ley o injuriantes. Nos reservamos el derecho a eliminar los comentarios que consideremos fuera de tema.

Máis opinión
Opinadores

Galiciapress
Praza da Quintana, 3; 15704 Santiago de Compostela
Tlf (34)678803735

redaccion@galiciapress.es o direccion@galiciapress.es
RESERVADOS TODOS OS DEREITOS. EDITADO POR POMBA PRESS,S.L.
Aviso legal - Política de Cookies - Política de Privacidade - Configuración de cookies - Consello editorial - Publicidade
Powered by Bigpress
CLABE