Iván Redondo é un mercenario ideolóxico?

Carmen P. Flores

As persoas que se dedican á profesión de políticos -é no que se converteu esta, nunha profesión máis que nunha vocación remunerada – cámbianse de partido . Algúns o chaman “evolución ideolóxica” e outros, cambio de chaqueta polo vil metal. Esta evolución xustifícana afirmando que o partido ao que pertencían non resultou ser o que pensaban. Esquécese de explicar que o fan porque o desprazaron ou sinxelamente non senten ben tratados. Queren dicir que os partidos carecen de ideoloxía? Hai xa algún tempo que deixaron de tela. Case todo vale e en demasiadas ocasións os representantes elixidos non fan o que os seus electores queren, véndose reflectido nos votos recibidos nos distintos comicios, porque as propostas presentadas crían que eran as mellores, craso erro.


Pero os cambios “ideolóxicos” non son só patrimonio da clase política, senón tamén daqueles que lles rodean, aos que moitos deles, demasiados, móvelles o interese máis universal de todos: o diñeiro... É lícito? Non, é humano, pero carente de ética.


O pasado mes de xullo, cos axustes do equipo de goberno do presidente Pedro Sánchez, e ante a sorpresa de todos, o seu todopoderoso e “fiel escudeiro” Ivan Redondo saía de Moncloa, segundo el por decisión propia, aínda que as malas linguas falan dun cesamento fulminante pola súa desmesurada ambición e as queixas duns cuantos da rúa Ferraz e do consello de ministros. Marchouse “” dicindo: “Decidín parar, parei” pero engadiu máis, “hai que saber gañar, saber perder e saber parar”.


Arquivo - O director do Gabinete da Presidencia do Goberno, Iván Redondo, comparece no Senado en Comisión Mixta de Seguridade Nacional, en Madrid (España), ao 25 de xuño de 2020.


Iván Redondo @ep


Redondo converteuse nunha das persoas máis poderosas de España grazas ao seu asesoramento ao mismísimo presidente do goberno Pedro Sánchez e ao control, mediante a coordinación, de todos os ministerios, ademais da comisión do Executivo. Pero xa se sabe, cando a un a ambición sóbelle demasiado e crese o gran deus do universo, alguén, de golpe, o baixa á terra sen ningunha consideración, nin sequera polo seu traballo na figura do líder que lle axudou a chegar a Moncloa.


Aínda que, nun principio podería parecer que a súa actitude ía ser elegante ante “a súa marcha”, pouco durou a imaxe transmitida. A escusa, a presentación dun libro escrito polo controvertido xornalista, Toni Bolaño, que lle serviu para ir presentando polas principais prazas, o libro. De paso aproveitar a ocasión para dar uns cuantos pinchazos, advertencias e “predicións” á súa exxefe e “compañeiros “. A primeira aparición mediática tívoa con Jordi Évole, nunha entrevista onde, rompendo a súa anterior imaxe estética, aparecía cunha vestimenta parecida á que en máis dunha ocasión levou Julio Iglesias: xersei branco, blazer azul e pelo lixeiramente máis longo do habitual. Quería dar unha imaxe de cambio e modernidade… Seguro que alguén lle asegurou que ese estilo non lle ía demasiado ben. Así que, nas súas seguintes aparicións, volvía á súa vestimenta habitual, con gravata incluída e cabelo recentemente cortado.


Revisando a súa traxectoria profesional, - de momento, desembarcou profesionalmente no xornal do conde- poderíaselle catalogar de “mercenario” ideolóxico. Redondo empezou a súa andaina de” mercenario” alá polo ano 2009 para asesorar a Antonio Basagoiti. Despois foi contratado por Pio Garcia Escudero e realizou máis dun traballo para Mariano Rajoy, Garcia Albiol e Monago. A súa etapa en Estremadura lémbrase como o azoute dos socialistas de Vará e por constituír un goberno pretoriano dentro do goberno do presidente estremeño. Nas segundas eleccións, Monago perdeu os comicios, porque segundo os seus achegados fabricou un personaxe que nada tiña que ver con Monago. Con esa actitude conseguiu bastantes inimigos dentro e fóra. Nese momento empezou o seu afastamento dos populares cos que estivo a traballar durante dez anos.


Foi alá polo ano 2017 cando Redondo empeza a colaborar con Pedro Sánchez na preparación das primarias que gañou. A partir de aí veu o seu ascenso e descenso co líder socialista do que di que son amigos persoais. “A política non é asunto propio nin de filósofos nin moralista; a política é a arte de sacar dunha situación determinada o mellor partido posible”, dicía o político e escritor francés Maurice Barrés.


Na actualidade, despois do circo mediático polo libro de Bolaño, e das súas gabanzas a Yolanda Díaz e ao seu amigo Pablo Iglesias - ten moitos amigos políticos- pasouse a Unidas Podemos ou a plataforma que quere constituír a aínda vicepresidenta Díaz. Para iso está a traballar. Non lle debe lealdade aos seus anteriores xefes e amigos. Como bo mercenario, non posúe o menor reparo por traballar con PP, PSOE, e agora cos comunistas. A iso chámaselle habilidade sen ética, cunha misión de mercenario que converteu o seu traballo nun gran circo mediático, que alimenta cada día da man de Iglesias e a colaboración neste acto de rres personaxes de moda: Redondo, Iglesias e Bolaño, que constitúen tres patas para un banco chamado diñeiro e poder. Como dicía Groucho Marx: “Estes son os meus principios, e se non lle gustan, teño outros".


Sen comentarios

Escribe o teu comentario




He leído y acepto la política de privacidad

No está permitido verter comentarios contrarios a la ley o injuriantes. Nos reservamos el derecho a eliminar los comentarios que consideremos fuera de tema.

Máis opinión
Opinadores

Galiciapress
Praza da Quintana, 3; 15704 Santiago de Compostela
Tlf (34)678803735

redaccion@galiciapress.es o direccion@galiciapress.es
RESERVADOS TODOS OS DEREITOS. EDITADO POR POMBA PRESS,S.L.
Aviso legal - Política de Cookies - Política de Privacidade - Configuración de cookies - Consello editorial - Publicidade
Powered by Bigpress
CLABE