Nun plis plas non se borran os 50 anos de ETA

Carmen P. Flores

"Hai pouca sensibilidade coas vítimas e os seus familiares, máis permisibilidad cos abertzales e que nun plis plas non se pechan  cincuenta anos de terror, 3.500 atentados, 864 mortos e 7.000 vítimas" 



Este 20 de outubro cumpríase 10 anos do día en que a banda terrorista ETA anunciaba nun comunicado o cesamento definitivo da violencia, Facíao sen pedir perdón ás vítimas. Os terroristas deixaban de matar despois de 50 anos facendo, que se di pronto.


Arquivo - María Soledad Iparraguirre no xuízo pola súa colaboración nun atentado do 94 en Getxo.

Arquivo - María Soledad Iparraguirre no xuízo pola súa colaboración nun atentado do 94 en Getxo.


Desde o 7 de xuño de 1968 en que a banda terroristas mataba o garda civil José Antonio Pardines, en Villabona (Guipúscoa) ata o 20 de outubro do 2011 , ETA realizara 3.500 atentados,e deixado 864 mortos e 7.000 vítimas: políticos, militares, xuíces, gardas civís, policías locais e sobre todo civís, uns 343. Os terroristas mataron a 206 gardas civís, 149 policías nacionais, 86 militares, 32 políticos,-sobre todo militantes do PP e do PSOE-, 24 policías municipais, 13 ertzainas, 10 profesionais da administración de xustiza e a un mosso d’Esquadra. É dicir, que toda a sociedade foi obxecto da súa violencia. Unha etapa demasiado sanguenta e dolorosa para unha España en constante ameaza. Escribía Umberto Eco que “o fin do terrorismo non é soamente matar cegamente, senón lanzar unha mensaxe para desestabilizar ao inimigo”.


O comunicado de ETA foi unha boa noticia para todos. Abríanse tempos novos coa certeza de que en ningún momento podía saltar polo aire un coche, ou alguén podía sentir, unha soa vez na caluga -lugar preferido polos covardes- o frío dunha pistola. Claro que había e segue habendo un “pequeno” problema: as vítimas e as súas familias, que aínda sentíndose aliviadas de que eses asasinatos non ían volver a sufrilos calquera outra persoa, seguen coa dor das perdas dos seus seres queridos. Nos primeiros anos de tranquilidade fóronse producindo extradicións e ingresos de etarras nos distintos cárceres. Pero conforme o tempo foi transcorrendo, grazas aos pactos políticos/goberno, a situación foi cambiando: presos que se achegaron aos cárceres máis próximos ao País Vasco, e máis recentemente aos cárceres vascos que, por certo, xa as xestiona o goberno de Urkullu. Isto puxo en alerta a vítimas e familiares


Adóitase dicir que as cousas, sobre todo as que afectan as emocións, deben facerse moi amodo, sen ostentación e con moita intelixencia emocional. Todo iso faltou neste proceso que segue coas feridas sen cicatrizar. Para iso é necesario aplicar un bálsamo que mitigue a dor, non que o reproduza. Segundo o Colectivo de Vítimas do Terrorismo, no que vai de ano producíronse 146 actos de homenaxes a etarras. Fano coincidindo coas festas patronais, con reivindicacións a favor de ETA e os seus presos.


Arnaldo Otegi, dirixente do partido abertzale Sortu, integrado en Bildu, falaba do “pesar e dor polo sufrimento” das vítimas de ETA e manifestaba que “nunca debeu producirse”. E comprometíase a mitigar a dor “na medida das nosas posibilidades”. Pero claro, esas declaracións, como adoita suceder, contaron con partidos que as aplaudiron, como é o caso de Podemos, e outros, como o PP, mostraron un rexeitamento total.


Estas afirmacións de Otegi pola mañá chocan coas pronunciadas ese mesmo día pola tarde nun encontro con dirixentes do seu partido:"Temos a 200 presos no cárcere e se para sacalos hai que votar a favor dos Orzamentos, pois votamos. Así de alto e de claro dígovolo". O que se demostra que quizais as afirmacións matinais só son unha interpretación e as vespertinas unha escusa para os seus militantes ou unha puñalada trapera a Sánchez, que lle obrigou a declarar que os presos de ETA non sairán dos cárceres. Pero xa se sabe que cando se di que non é verdade o que se di, ao cabo de pouco tempo compróbanse que mentiron.


A polémica está aberta nun tema tan sensible e deixa no aire o xiro cara ao centro mal cadrado de Pedro Sánchez que quixo escenificar no seu 40 Congreso de entronización propia.


O que queda claro é que hai pouca sensibilidade coas vítimas e os seus familiares, máis permisibilidad cos abertzales e que nun plis plas non se pechan  cincuenta anos de terror, 3.500 atentados, 864 mortos e 7.000 vítimas. Tempo hai para a reconciliación en tempos de paz, pero non é bo que sempre teña máis peso unha parte da balanza. Porque como dicía Woody Allen: “O que máis odio é que me pidan perdón antes de pisarme” .


Sen comentarios

Escribe o teu comentario




He leído y acepto la política de privacidad

No está permitido verter comentarios contrarios a la ley o injuriantes. Nos reservamos el derecho a eliminar los comentarios que consideremos fuera de tema.

Máis opinión
Opinadores

Galiciapress
Praza da Quintana, 3; 15704 Santiago de Compostela
Tlf (34)678803735

redaccion@galiciapress.es o direccion@galiciapress.es
RESERVADOS TODOS OS DEREITOS. EDITADO POR POMBA PRESS,S.L.
Aviso legal - Política de Cookies - Política de Privacidade - Configuración de cookies - Consello editorial - Publicidade
Powered by Bigpress
CLABE