Alá polos tolos anos 90, nun anodino -como non podía ser doutra forma- partido da liga escocesa de fútbol, George Shaw, dianteiro do Partick Thistle, chocou como unha de tantas veces contra un defensor rival, con tan mala sorte que o fatídico golpe o desmemorió. Aparvado, comentoulle ao masaxista que non lembraba quen era. O mensaxeiro levou a nova a John Lambie, adestrador de Shaw, que lonxe de reformular o partido, resolveu o conflito cunha frase que xa é historia do balompé: “Perfecto. Dille que é Pelei e que volva ao campo”.

Creo que esta historia non encaixa na definición da síndrome do impostor, pero seguro que por un instante Shaw si se creu Pelei. E ou moito fállame a miña intuición culé, ou unha conversación moi similar a esa tivo lugar nas oficinas do Camp Nou un infausto día de agosto de 2021, cando o presidente Joan Laporta, coa cartilla da Caixa Rural nunha man e a calculadora na outra, anunciou a Koeman que o de renovar a Messi, pois mira, non ía poder ser. Messi deixaba libre o 10, ademais do seu nome en todos os récords habidos e por haber no FC Barcelona, despois de 778 partidos e 672 goles, traducidos todos eles en abrazos e bicos ao meu pai. Tamén deixaba moitos orfos, entre os que me inclúo, pero esa é outra historia.

E agora que? Pois as opcións -ademais de chorar, obvio- eran dous. A fácil: deixar libre o 10, en recordo do mellor xogador da historia do fútbol mundial e como homenaxe a un legado irrepetible. Así, tamén se daba tempo para o duelo e distancia para o inevitable seguinte. A difícil: converter o 10 na mochila de Atlas e darllo ao primeiro que pase e, se é posible, que non desentoe moito. Os ollos caeron rapidamente en Ansu Fati, o diamante máis brillante da Masía e proclamado polo incondicionais xefe da obrigada substitución xeracional en Can Barça.

Pouco ou nada importou que teña 18 aniños, ou que non chegue ao medio centenar de presenzas como azulgrana, ou que luza xa catro costurones na súa maltreita perna esquerda, esa que o tivo máis de 300 días afastado dos terreos de xogo. Desde logo, os antecedentes non eran os máis prometedores, por moito que Fati rompese máis dun récord de precocidade. Herdar o 10 de Messi é algo que queda grande a calquera, e máis aínda se nunca fuches a votar a un colexio electoral, non tes o carné de conducir ou os do super pídenche o carné cando vas comprar cervexa.

Imberbe ou non, Fati asumiu o reto, aínda sen saber cando ía poder xogar ou se ía ser, xa non o mesmo, se non o que a afección esperaba del antes de pasar polo quirófano. Non foi ata a sétima xornada que puido vestirse de novo de curto. Con 2-0 no luminoso, Fati, ese que estivo 10 meses lesionado, tardou 10 minutos en facer de Messi e desatascar un partido que, a pesar de estar resolvido, volveuse plomizo para futbolistas e espectadores. Recibiu o coiro e con condución e recorte propios dun rosarino, o hispano-guineano fixo esquecer á platea que o que vestía o 10 era un impostor. Ata Fati creuse por un momento que o cargo lle pertencía, e máis aínda cando os seus compañeiros levantárono aos ombreiros, coma se estivesen a piques de dar a volta ao rodo con el, antes de entregarlle as dúas orellas e o rabo tras tan extraordinaria faena.

A realidade é que a Ansu Fati non lle pertence o 10 e todo o que iso implica. Non lle pertence a responsabilidade de reconstruír ladrillo a ladrillo un monumento ao que os seus xestores deixaron en ruínas. Non lle pertencen as comparacións, nin as herdanzas, nin os números dunha estrela que xa nunca volverá brillar no carril do oito para deixar sentado a todo azulón que se cruzamento ao seu paso, nin a voar en Roma, nin a bailar aos diaños vermellos, nin a enmudecer ao Santiago Bernabéu mentres tende a camiseta, esa con o 10 que agora serigrafían na botiga do Barça acompañada do nome de Ansu Fati. A Ansu, o peor que lle poden dicir antes de saltar ao campo é que é o novo Messi. Mellor que lle digan que é Ansu Fati, que faga o que sabe facer, o que leva facendo desde os dez anos, e que se esqueza do dorsal. Que non sexa un impostor, que sexa el mesmo. E que se un día esquécese de quen é, que vaia a preguntarlle a John Lambie. El ten a resposta.