Xa a volveu a montar Pedro Sánchez, con non unha remodelación do seu gabinete, senón cunha revolución -sete ministros cesados- que levouse por diante a tres pesos pesados que ademais estiveron ao seu lado nos momentos máis difíciles no PSOE e que o apoiaron en todo. Algúns os cualifica como o seu garda pretoriana á que utilizou e cando considera que agora pode ser unha rémora sácallos de encima: Carmen Calvo, José Luis Ábalos e Isabel Celaá.

Tres de golpe e de paso, a Iván Redondo que nos últimos tempos pasara de ser un gurú excepcional a unha pedra no zapato polas súas formas e fondo con líderes territoriais e pesos pesados socialistas. Algúns dicían do home de confianza do presidente do goberno que se pasou sete pobos e que ostentaba demasiado poder. Na súa comparecencia ante os medios de comunicación, o presidente Sánchez non dedicou nin unha soa palabra de agradecemento a Redondo, xesto que chamou a atención.

A revolución Sanchista interprétase como unha chiscadela ao PSOE, un achegamento ante os efectos negativos en clave electoral- segundo as enquisas- que tivo o indulto aos políticos do procés. Era necesario un xesto aos compañeiros e especialmente aos que ten responsabilidades de goberno que se temen malos resultados electorais nos seus feudos. Aínda que paralelamente, co nomeamento dalgunhas ministras, envíalles unha mensaxe de que xa teñen recambio nesas comunidades que foron incomodas: Castela a Mancha, Aragón e Valencia.

Os cambios de Ábalos, Calvo, Campos din que os fai porque están queimados cada un deles por temas diferentes por seguir as directrices do propio Sánchez que non se dá por aludido e quere demostrar que el non tivo nada que ver no tema, como sempre.

É significativo a desvalorización de Miquel Iceta que nos últimos días fálase do seu ascenso como vicepresidente primeiro e portavoz e que pasa de Ministro Territorial encargado de reelaborar o novo “marco” territorial de España a levar as competencias de cultura e deportes. Iceta estaba a xerar desconfianzas en Ferraz, e nesa estratexia de tranquilizar ao socialismo español sacouno de no medio nunha cuestión tan “sensible”. Esa decisión compensouna co nomeamento doutra ministra catalá, Raquel Sánchez actual alcaldesa de Gavá.

Mentres nos ministerios socialistas a escabechina foi da que fai época, non sucedeu o mesmo nos ministerios de Unidas Podemos que se quedou como estaba. Non o permitiu a dirección do partido morado a pesar de que algúns dos que ocupan eses cargos deixaron de manifesto a súa ineptitude para os mesmos. Caso do titular de Universidades, Manuel Castell, prestixioso catedrático que tirou por terra este cualificativo, e cuxa xestión foi criticada ata polos propios reitores.

Non se lle coñece ningunha actuación brillante neste tempo de mandato, no que se prodigou na publicación de artigos nos medios, en especial no diario da súa cabeceira. A única ministra/vicepresidenta que se salva da súa xestión é Yolanda Díaz que coa habilidade que a caracteriza soubo vender ben a súa imaxe de “xestión” no executivo.

A pesar do desmentidos constantes do propio Sánchez, o seu goberno non é compacto como se puido comprobar unha vez máis e por dicilo suave ten dúas almas que en demasiadas ocasións son antagónicas, e non se ocultan de facelo visible os morados que son tan transparentes nesta cuestión e tan pouca á hora de publicar as súas contas do 2020 que seguen sen ser publicadas.