A outra pandemia na sombra

Non hai palabras. Non hai palabras para describir o que sucedeu a poucos quilómetros de onde vivo. De onde vive calquera galego.

Como pai ou como nai, pensar que o teu mozo, é un bo mozo, salga un día calquera de verán cos seus amigos, un día máis que merecido despois de que o teu fillo fose un dos moitos heroes anónimos que o deron todo durante a pandemia. E, de súpeto, unha chamada de teléfono xéache o sangue e prodúceche a maior dor que sufriches e que xamais sufrirás. Nunca máis poderás dicirlle o moito que o queres nin o importante que é para ti.

Doutra banda, sentir como pai ou nai, ver chegar á túa casa á policía buscando ao teu fillo, acusado dun “presunto homicidio”, tampouco ten palabras para describilo. Anos e anos tentando darlles e ofrecerlles o mellor, tentando que non sufran, darlles un presente e un futuro. E de súpeto, xéaseche o sangue pensando en que o teu fillo cometeu un dos delitos e danos máis execrables que hai e existe; “quitarlle a vida a outra persoa”.

Mires por onde o mires, non hai por onde collelo. Non hai como explicalo. Non hai como comprendelo. O único que hai son familias rotas, vidas truncadas, e dor, moita dor. A xustiza dirá se foi ou non un homicidio homófobo. Sexa ou non o sexa, nada nin ninguén dará consolo a ningún pai ou nai. Un acto sen xustificación.

E isto está a pasar aquí, diante dos nosos ollos, diante dos nosos fillos, devolvéndonos á triste realidade que nos di que, aínda que sexamos un dos países máis avanzados do mundo, aínda queda moito camiño por percorrer e moitas barreiras que superar.

E queda moito por facer cando, segundo Nacións Unidas, o 58% das mulleres vítimas de asasinatos, morreron a mans da súa parella ou dun membro da súa propia familia. Ou que, a pesar das garantías constitucionais de numerosos países en materia de igualdade de xénero, as mulleres teñen, de media, só o 75% dos dereitos xurídicos dos homes. E que só o 55% das mulleres no mundo teñen o poder de tomar decisións sobre o seu corpo. Nunhas das semanas nas que Nacións Unidas tenta recalcar a necesidade de políticas que favorezan a igualdade de oportunidades e o dereito da muller a unha sexualidade libre, libre da violencia de xénero, libre do matrimonio infantil e libre da mutilación xenital feminina, en Galicia, con sentidiño, combinamos o loito e respecto polo homicidio de Samuel, cos innumerables sinais de condena en centos de localidades galegas e españolas, xa que este execrable homicidio puido acaecer en calquera, elegante@, familia ou en calquera vila.

Ningún pai ou nai está libre dunha noticia así, e seguramente moitos de nós ou nós con fillos adolescentes, se cabe, teremos o soño moi, pero que moi lixeiro, nestas noites de verán postpandemia.

Por desgraza, moitos tentarán sacar réditos da dor, autoproclamándose os únicos salvadores. Outros negarán a violencia machista, o “feminicio” ou a violencia por condición de xénero. Alá cada un. Non os vou a criticar. Non teño intención de perder un instante en opinar acerca dos seus escuros e rentistas intereses. Negar o evidente é de necios, e vivir da dor é de miserables.

Como pai dun adolescente, como compañeiro dun sanitario, só me preocupa como se chegou a isto e como se pode previr e evitar. E dáme igual que sexa un caso illado ou unha tendencia. “Tolerancia Cero” ante unha situación como esta, ante un caso de extrema dor como o acontecido co homicidio de Samuel. Francamente, non se se un caso como este é prevenible ou evitable ou non, pero se non o é, tennos que servir de exemplo para evitar que se volva a producir, e se o é, tennos que caer a cara de vergoña por non evitar o acontecido.

Educación, familia, valores e principios. Menos gasto superfluo, menos hipocrisía, e máis gasto en medidas efectivas. Difícil é definir cales son esas medidas, debido a que en países como Alemaña ou Suecia teñen un problema similar ao noso, ou, se cabe, maior, en canto a “feminicidios”, pero mentres que non cambiemos a nosa formulación, mentres non fomentemos a igualdade, e o libre pensamento en liberdade e a igualdade de oportunidades, pouco temos que facer.

Oxalá a tristeza e a dor polo falecemento de Samuel, pero tamén o de moitas outras persoas anónimas, sirva para dar visibilidade a un problema, que, por desgraza, custa tantas vidas no mundo, do que ningún Estado está libre, e que, con máis medidas efectivas no canto de publicistas, propagandísticas ou populistas, nos mellor iría .

Só cábenos dicir XA ABONDA!!!