Ían ser 15 días, pero alá van 422 xornadas que sepárannos do inicio do estado de alarma. É moito tempo. Hai xente que celebrou as súas dous últimos aniversarios soprando restricións. Entre medias chegaron novas personitas a este mundo pandémico e despedímonos de moita xente antes do que nos gustase. Sexa como sexa, a vida segue, e non queda máis remedio que agarrarnos os machos e tratar de redescubrir, na medida do posible e sempre baixo o radar do permitido, como era o planeta antes da Covid-19.

Por iso iso este sábado terminou o estado de alarma despois de que o Goberno de España -presuponiendonos unha responsabilidade e un raciocinio que non sabería dicir se temos ou non como cidadanía- decidise que xa era hora de ir abrindo un pouquiño a man para que nos asomemos de novo ao mundo que deixamos en standby en 2020. As imaxes coas que amencemos o domingo non me axudan a reconciliarme cunha humanidade á que me custa descifrar. Porque quero crer nas persoas, pero desconfío da xente. Terrazas cheas, cánticos en prazas, petardos, euforia desmedida... Eu buscaba a explicación na tele, pero non vi nin rastro dun novo gol de Iniesta en Johanesburgo -aínda que os festivos conmemorando éxitos do deporte nacional tamén é un concepto que me resulta estraño-.

Dá a sensación de que, unha vez concluído o estado de alarma, comezou o estado de armala. Mentres, os medios seguimos martilleando coa cantilena de que o virus segue, que aínda hai moitas cousas do seu comportamento que os expertos non son capaces de comprender e que todos somos potenciais bombas de reloxería que tanto podemos confinar o noso barrio como levarnos por diante ao panadeiro se non somos cautos. Pero o problema non é que a xente, aínda que sexa unha minoría, descoñeza esta realidade, que a sabe de corrido na maioría dos casos. É, sinxelamente, que non sabemos comportamos doutra forma, e que mentres se poida imos estirar o chicle ao límite, por medo a que mañá non podamos saír á rúa para xogar, ata que este rompa e non quede máis remedio que regresar ao noso cubículos durante unha semana, ou dúas, ou tres ou as que as autoridades consideren mester.

Somos incapaces de asumir nosa propia liberdade e de xestionala como cómpre, talvez por falta de educación ou de cultura. Tamén é certo que non me sorprende porque opcións, a verdade, non hai moitas. Se responsabilizamos aos mozos do ocorrido na madrugada do sábado ao domingo, hai que buscar tamén aos responsables de que eses mesmos mozos non teñamos máis lecer que afanarnos nas terrazas para botar cálculos de cantas cervexas podemos consumir cos 10 euros que nos quedan para todo o finde e se non compensará máis comprar ron entre varios e facer botellón no parque.

Porque somos unha xeración que inequivocamente relaciona beber con pasalo ben, xa que non dispoñemos doutras alternativas. Sen oportunidades laborais, cunha formación dacabalo entre crises económicas e sanitarias, a miña xeración non pode permitirse reunións nos nosos domicilios porque non temos casa propia, nin pasar a fin de semana fose porque non nos alcanza, nin ir ao cinema, ou ao teatro, ou a calquera outra actividade permitida porque ou ben é moi caro ou ben é un luxo reservado só aos que gozan desas infraestruturas na capital e non en pobos duns poucos miles de veciños.

A pesar de todo, tanto se o respecto ou o cuestiono, non podo máis que entender a toda a xente que aproveitando o bo tempo, o fin do estado de alarma e a favorable situación epidemiolóxica dalgunhas zonas como, por caso, Galicia, botáronse á rúa o sábado para reencontrarse coa medianoite no exterior, un privilexio que quedara restrinxido como tantos outros. Despois dun ano e dous meses, xa non é unha cuestión de fatiga pandémica, senón de reconquistar aquilo que nos foi confiscado polo ben común e que agora, a medida que avanza a vacinación, podemos soñar con recuperar. Porque é importante lembrar que que nos quiten o toque de queda non é privilexio, é un dereito, e que a pandemia non terminará ata que o número de falecidos sexa 0. As máscaras deberían ser suficiente recordatorio.

Ademais, con que vara de medir podemos xulgar o ocorrido o sábado na Porta do Sol, cando días antes unha marabunta celebraba en Xénova a vitoria da liberdade pregoada de Díaz Ayuso sobre o socialismo, aparentemente inimigo nº1 do madrileño do montón? Supoño que os que festexaban de forma desmedida unha cousa o martes eran os mesmos desta fin de semana: os que obvian os miles de mortos, as cifras nas UCI ou os callos e ojeras dos sanitarios, pero que despois se toman unha cervecita tranquilamente en Malasaña coa tranquilidade do que sabe que o seu ex non estará ao dobrar a esquina. Esas cousas que só pasan en Madrid e que por ser España dentro de España tendemos a crer que ocorre ao longo e ancho da pel de touro. Supoño que usar tan alegremente a palabra liberdade logrou que a mesma perda todo o seu significado e quedase como un mero slogan político e non como un dereito ao que teremos que afacernos de novo. Oxalá non tardemos en sentirnos máis libres e menos culpables.