Un Primeiro de Maio para o cambio dos sindicatos

Nestas circunstancias especiais que nos está tocando vivir, este Primeiro de Maio será especial, con celebracións telemáticas en toda a xeografía. Unha celebración, sen manifestacións, que pode cubrir as celebradas en anos anteriores e nas que cada vez foi diminuíndo a presenza de traballadores nas rúas para reivindicar os seus dereitos. É a crise que veñen padecendo os sindicatos. Moitos poñen en dúbida a súa existencia. Está claro que fan falta, pero quizais outro tipo de sindicatos adaptados ás circunstancias.

A celebración de día  un chega nun momento especialmente crítico polas consecuencias da pandemia, que se levou por diante a persoas e tamén moitos postos de traballo, e a imposibilidade de poder paliar esta escabechina coa creación de novos. Todo un problema ao que hai que buscar solución o máis rapidamente posible.

Nesta conxuntura, os sindicatos, que aínda non foron capaces de realizar unha transición e cambiar o seu modelo -- que quedou xa obsoleto e afastado da realidade-- teñen agora a oportunidade de estar á altura das circunstancias. É o seu momento, e senón estarán condenados, polo menos os grandes, a ir perdendo cada vez máis afiliados. Fóronos perdendo ao longo destes anos, por iso xurdiron novos que lles representen mellor, segundo indica máis dun traballador.

Os sindicatos acomodáronse, uns máis que outros. Os seus dirixentes viven moi ben, e algúns se han apalancado e non hai maneira de que abran paso a outras persoas con novas ideas e ganas de comerse o mundo. Hai dous casos moi significativos: o de CCOO de Catalunya, onde Jose Luís López Bula estivo á fronte do mesmos 19 anos. E o de Pepe Álvarez, actual secretario xeral da UXT, onde agora leva 5 anos, pero é que antes estivera á fronte do sindicato en Catalunya durante 26 anos. En total, 31 anos, todo un récord. Se non recordo mal ninguén ata o de agora conseguiu arrebatarllo.

Álvarez, foi o artífice dos cambios “ideolóxicos” na UXT catalá e deu entrada ao independentismo dentro da súa executiva. Cambiou o socialismo dos seus “irmáns” socialistas cataláns pola nova “revolución”, actitude que lle valeu duras críticas interna e externas

 Fixo un cambio de rumbo nun sindicato que leva 193 anos de historia e que no seu día creou en Barcelona, precisamente, Pablo Iglesias, Despois desta gran xesta, Pepe Alvarez, incomprensiblemente foise a Madrid a dirixilo Como premio? Nesta comunidade non volveu falar das súas veleidades patrióticas, é unha adaptación total nese territorio. Un cambio de líder en UXT  non lle viría nada mal.

O que queda claro é que o actual modelo sindical non é válido, necesitan reinventarse, porque perderon a súa lexitimidade como axentes sociais. Perderon afiliados, poder de mobilización, e o que si aumentou é a dependencia económica dos recursos económicos estatais, unha dependencia perigosa.

Con esta situación, a culpa do que lle está sucedendo aos sindicatos non só é externa, senón algo terán eles que ver pola súa inacción sindical e o apancamento dos seus dirixentes. O que ques é parpable  é  que o vello sindicalismo segue estando aí --non se foi-- e o novo, non se lle ve vir, está moi lonxe. Ou os vellos sindicatos póñense as pilas, ou están condenados a que outros ocupen ese espazo ao que eles renunciaron, por comodidade, ou porque non saben facelo mellor.