Cidadáns versus UCD

A historia, no noso país, sempre se repite, pero, por desgraza para martirio dos seus habitantes. Parece coma se pisásemos merda, e perdóenme a palabreja e non puidésemos evitalo.

Pasou nas primeiras eleccións democráticas e volveu a pasar cando menos fai falta, ou sexa: agora mesmo, tamén cando aínda non comezamos a vacinarnos masivamente e seguimos enterrando os mortos que o coronavirus nos deixa nas nosas residencias, nos hospitais e ata nas nosas casas. Nada parece deter a outro inimigo moito máis perigoso: a ambición política, que non atende máis que ao “despropósito” de estado e á falta de ética, un dos principios básicos da condición humana.

Adolfo Suárez no Congreso - Wikipedia

O 15 de xuño de 1977 a España da Transición foi a votar por primeira vez ás urnas parlamentarias elixindo a Adolfo Suarez como Presidente do Goberno. O seu carisma persoal levoulle a obter 163 escanos, pero non a maioría absoluta, mentres que á súa dereita a Alianza Popular de Manuel Fraga e os seus sete magníficos da forgiana “Afananza Pandillar” quedaba atascada en 16 escasos deputados que, naquel momento, deixaban ao Antigo réxime no máis espantoso dos ridículos.

O que sucedeu despois é de todos coñecidos. A Suarez sacárono do poder a improperios os seus propios deputados. Á familia democristiá correspondeulle o triste papel de ser o aglutinador de disidencia que lle levou a dimisión. E tamén axudou decisivamente a un golpe de estado da ultradereita que, acompañada por poderes fácticos e económicos aínda ocultos, case tomba á nova democracia española que apenas puido recuperarse de tan tremendo trompazo. Así, deixaron listo para a súa despedida e peche ao primeiro gran partido de centro que existiu no noso país. Naquel momento Alianza Popular, por primeira vez comeuse aos deputados centristas. E claro, como xusta recompensa os electores españois -- aprendan diso os actuais políticos -- borraron tamén do mapa á incipiente Democracia española traidora Suarez.

E a historia continuou cos 14 anos de gobernos Socialistas presididos por Felipe González. Na sexta lexislatura chega ao Poder Jose Maria Aznar, outro dos fillos políticos de Fraga, quen culmina a desafección forzada dos últimos centristas e accede ao poder deixando ao león galego ás súas costas para que termine a súa larguísima carreira política nesa a súa Galicia natal, onde si consegue por fin gañar por maioría absoluta a Presidencia da Xunta. Eliminou de paso aos incipientes partidos autonomistas galegos tipo Coalición Galega e PNG que desaparecen do hemiciclo arrastrados polo ciclón de Vilalba que enterrou, dunha soa tacada, o incipiente nacionalismo moderado galego.

Asi que hoxe, contemplando as accións do PP de Casado e o lanza ósos Egea -- campión, gran campión -- en Murcia e Madrid é coma se volvésemos ao pasado non tan afastado no que os Alzaga, Cisneros ou Rodríguez de Miñón cumpriron co seu papel destrutor das filas ucedistas. Como agora, outros de menor valía política e intelectual fixeron contra Cidadáns, deixando ao partido da traidor Ribeira tremendo ante o que se lles vén encima sobre todo nas eleccións de Madrid.

‘Volvérono a facer’, cabería dicir resumindo o que está a pasar coa loita polo poder na España, na que xa definitivamente haxa que entoar o mea culpa de todos os electores, por saber crear pero non conservar unha partido bisagra de centro. Como ben indica no seu último libro o noso colega Zarzalejos, tivo a súa oportunidade estabilizadora recentemente, pero perdeuse pola soberbia dun incompetente chamado Albert Ribeira quen tamén traizoou aos seus electores para defender os intereses do bufete próximo ao PP no que se gaña moi ben a vida, mentres lle sobrevén unha nova oportunidade de subirse ao Poder con maiúsculas.

Pobre España, que malo sangue teñen algúns dos teus políticos! Por certo, Señora Ayuso, España non ten que agradecerlle nada porque Pablo Iglesias abandone a Moncloa, especialmente por estas eleccións son o preámbulo de loita polo poder entre azuis e vermellos. Iso é unha desgraza e moitos de nós xa sabemos como acaban estas cousas.

Oxalá, aínda que sexa cun grupo minoritario, os centristas cidadáns consigan manter unha parcela de poder, porque iso indicaría que aínda hai esperanza de que salvemos a moderación política e a eficacia que unha partido bisagra pódenos ofrecer. Aprendendo dos seus erros, o partido de Arrimadas aínda pode aspirar a moderar ese talante rupturista e polo tanto destrutivo que tanto lle gusta á dereita histórica e aos populismos de esquerdas. Palabra de xornalista.