Dúas mulleres valentes que se vacinaron contra o Covid

Parecía que non ía chegar nunca e este domingo xa recibiron as primeiras vacúas contra o covid dúas persoas en España. Púxose o primeiro banzo cara á esperanza de vencer ao bicho asasino que tantas persoas e cousas está a levarse por diante. É unha boa noticia que axuda a manter as esperanzas de gañarlle a batalla máis pronto que tarde. Trátase de non seguir perdendo vidas e reactivar a gran crise económica e social que se está vivindo. Son tantas as familias que o están pasando mal que pon os pelos de punta. Tampouco hai que esquecerse dos empresarios e comerciantes que están a sufrir as consecuencias económicas e ven obrigados a realizar ERTEs ou pechar definitivamente as súas empresas ou negocios. É un drama o que se está vivindo, e a maioría das veces nunha triste soidade, sentíndose impotentes, sen poder facer nada para solucionalo.

Este domingo viamos as imaxes das primeiras persoas vacinadas. Facíano co convencemento e a seguridade de que facelo era bo, e sentíanse aliviadas polo feito en si. É máis, daba a sensación de que coas súas palabras convidaban aos demais, sobre todo a aquelas persoas que teñen aínda reparos a poñerlla. Era a imaxe da esperanza. Curiosamente as primeiras persoas “ afortunadas” en ser receptoras das vacinas eran mulleres, unha delas dunha residencia, con moitos anos ás súas costas; e a outra, unha enfermeira nova. Dous exemplos de valentía que nos deron unha mensaxe exemplar a todos. Non mostraban medo, nin preocupación, senón a sensación do deber cumprido e o exemplo para todos de aceptar as indicacións dos expertos: hai que vacinarse por un mesmo e polos demais. O egoísmo individual ha de deixar paso á responsabilidade colectiva que tanta falta fai en momentos como estes.

As dúas mulleres non foron coellos de indias, senón as valentes que saíron as primeiras da meta. O exemplo da responsabilidade, a solidariedade e o sentido ético da situación son tres premisas imprescindibles en situacións como a que estamos a vivir todos. É a mesma, por desgraza, de toda a cidadanía, independente da súa situación social económica e política. O covid non entende de clases sociais, como a morte, o último acto social que por desgraza que nos fai a todos iguais.

As mulleres sempre estiveron e seguirán estando na primeira liña da loita, a pesar de non ser recoñecidas suficientemente. Coa pandemia encima tampouco renunciaron. Están afeitas facelo sen que ninguén llo pida, forma parte do seu ADN. O sacrificio, o sentido do deber e a solidariedade empuxa ás mulleres para enfrontarse agora á pandemia. Non quere dicir que os homes non fagan nada, non é certo, pero é significativo Ou só é unha estratexia? Que dúas mulleres decididas desen exemplo a toda a sociedade. É como ten que ser, pero é bo recoñecelo. Dúas mulleres valentes que nos deron unha lección de dignidade e solidariedade a toda a sociedade.