Díxeno nalgunha que outra ocasión nesta mesma tribuna: en xeral non entendo de nada. Considérome un profundo ignorante en case todo e apenas hai un ou dous temas sobre os que podo falar con voz máis ou menos experta. Entendo de referencias chucas dos Simpson. Moito. Sobre todo até a tempada 18 ou así. E entendo de fútbol. Un pouco. Ou iso creo ata que o mesmo fútbol empéñase en replicarme que disto tampouco sei un rico. Pero aínda co meu escaso dominio, o balompé axúdame a enteder a vida, pois todo o que me pasa a min ou a outros xa lle pasou a alguén nunha cancha. Porque ás veces estás arriba e ás veces estás abaixo. Ás veces es branco e ás veces es negro. Ou, como dixo o agora seleccionador italiano Genaro Gattuso para explicar o irregular xogo do OFI Creta do que era técnico: "Sometimes maybe good; sometimes maybe shit".

Ultimamente hei pesando moito nese "ás veces ben; ás veces a merda". Tamén pensei moito en Gaza, en ciclismo e na nosa clase política. Pensei en como sendo xornalista un día as redes sociais acúsanche de ser un nazi antisemita por denunciar o xenocidio en Palestina para inmediatamente despois ser branco dos que che tachan de ser un sionista servo de Netanyahu por dicir que a Javier Romo puidéronlle facer moito dano cando caeu pola interrupción ao limón dun manifestante e un policía na Volta.

E é verdade que o xornalismo ás veces pode ser good e outras shit. É bo cando serve para dicir, coa boca ben grande, que se hai que parar un campionato ciclista para que dunha vez por todas en España empécese a falar de que hai que pararlle os pés a Israel e o uso que fai de competicións deportivas e culturais para lavar a súa imaxe, se para. Porque nin unha soa camisola vermella vale máis que a vida dun neno na Franxa. E si á vez isto serve para que España diga que non acudirá a Eurovisión si tamén vai un Estado genocida, ou si serve para demandar ao Goberno de España que rompa dunha vez por todas as relacións diplomáticas con Israel ou serve para que en Europa se reformulen o acordo comercial que segue vixente co Goberno dun criminal de guerra, pois ben servido está.

No entanto, e por norma xeral, adoitamos ser o outro, especialmente cando damos presenza e blanqueamos os discursos de odio do -por inercia case digo 'tristemente'- desaparecido Charlie Kirk ou cando concedemos máis importancia á "pobre Volta ciclista" e a imaxe da marca España por encima dos miles e miles de civís asasinados en Gaza para que, dous anos despois, aínda haxa xente que negue a evidencia. Parace ser o caso da portavoz parlamentaria do PP, Ester Muñoz, que, despois dun informe de Nacións Unidas onde os expertos parecen decatar de que, vaia, se cadra si hai o seu pouco de xenocidio nas prácticas do exército israelí, sostén que "non lle compete á ONU decidir o que é ou non é un xenocidio".

Eu, que insisto, non entendo de nada, pregúntome, se a ONU -A fodida ONU coas súas 193 Estados membros!- non é unha voz autorizada, quen o é? O papa de Roma? Porque este, como o seu predecesor, tamén salientou que o que ocorre en en Gaza é un auténtico exterminio. O rei de España? Porque vén de denuncialo desde Exipto. Quen ten potestade para ditaminar que é un xenocidio ou un apartheid? Sudáfrica, que non fai tanto saíu dun, sería un xuíz xusto? Corresponde só ao Tribunal da Haia? E, nese caso, aceptaría a dereita española o que diga a sentenza da Corte Penal Internacional si vai en contra dos seus intereses electoralistas?

Non sei. Hai tempo que deixei de entender moitas cousas e réndome ante as preguntas, porque nestes dous anos non podo entender como a barbarie segue perpetuar desta maneira tan cruenta no tempo. Como o explicaremos no futuro? Que razón poderemos dar aos que veñan despois para aclarar que durante 24 meses, e máis de medio século se me apuras, permitiuse unha limpeza étnica televisada pero que estabamos máis preocupados polas declaracións de Perico Delgado ou Juanma Castaño? Escusas e desculpas teremos que dar, e moitas, para explicar a vergoña de nosa inacción. Ou non. Ás veces é, simplemente, parte da condición humana e da nosa constante contradición que nos fai navegar entre o bo e a merda. Eu este partido xa o vin: Sometimes maybe good; sometimes maybe shit.