Europa e a automoción: o reto de liderar o cambio sen facer dano

A Unión Europea anunciou hai uns días que retiraba a espada de Damocles que ela mesma puxera sobre un dos seus principais sectores económicos, dos que crean máis riqueza e ocupación: o 2035 deixa de ser a data límite para comercializar vehículos impulsados por motores de combustión interna. Sería un erro interpretar este movemento como una claudicación ante competidores tan feroces como China, que cos seus vehículos eléctricos, que alagan os mercados de todo o mundo, está a confirmarse como unha gran ameaza para a automoción europea, doutra banda xa esperada.

Rectificar é de sabios e esta decisión é unha gran oportunidade. Europa ten que seguir sendo Europa e liderar as transformacións cara a un planeta máis sostible, pero o reto reside en non disparar tiros no propio pé mentres se transita este complicado camiño. E, neste ámbito, seguimos tendo boas cartas, se sabemos xogalas.

A industria química europea lidera o desenvolvemento de combustibles sostibles e renovables a partir da economía circular, un reto de innovación que merece tamén o apoio das políticas europeas. Polas súas posibilidades nos mercados mundiais que fortalecerían a competitividade doutro dos sectores crave en creación de riqueza e emprego, o químico. E porque serían unha inxección de futuro para as grandes marcas europeas da automoción, que poderían manter cotas de protagonismo cuns motores de combustión que serían percibidos pola opinión pública mundial sen o estigma e a demonización que arrastran actualmente, de maneira un tanto esaxerada. Ou é que a xeración de enerxía que require a electrificación da mobilidade non provoca impactos?

Pero repito: para todo isto fan falta visión e fondos. Fíxoo China coas terras raras, que non supoñen un negocio en si, pero foron, juntamente coa innovación tecnolóxica, a clave do desenvolvemento do liderado do xigante asiático na mobilidade eléctrica. Os gobernos europeos teñen, pois, que apostar por potenciar o diálogo cos seus sectores crave, que son conscientes do impacto das súas actividades, pero que queren e teñen que ser parte da solución, que historicamente sempre provén da iniciativa privada e a súa know how. En particular, o goberno español, que fixo oposición a esta afortunada decisión da Comisión Europea, ten que tomar nota e orientar os seus esforzos noutra dirección, a do apoio aos sectores na súa loita pola descarbonización e a enerxía sostible.

No taboleiro mundial concorren potencias que apostan, sen demasiadas reservas, polo que máis lles convén aos seus respectivos modelos económicos, independentemente do interese xeral do planeta e a humanidade. Europa é distinta e está ben que así sexa. Pero ten que protexer aos seus sectores crave e atopar as fórmulas máis realistas para que as transformacións que lidera non supoñan un lastre. Sería unha forma de perder a actual guerra de modelos, porque as empresas que non son rendibles sinxelamente desaparecen. Non é fácil, pero o reto vale a pena. Ninguén máis vai asumilo e o futuro dos nosos fillos depende diso.