Ao bo de Christopher Nolan quitaríaselle todo o apetito este nadal. Un dos cineastas máis taquilleros e premiados deste século foi branco de moitas críticas estes días por embarcar na que será a súa maior aventura até a data. O británico, capaz de levarnos até as praias de Dunkerque ou até máis aló do sistema solar, transpórtanos agora até Troia, desde onde Ulises e os seus guerreiros iniciarán o seu regreso a Ítaca, onde esperan Penélope e Telémaco o regreso triunfal do rei. Así o avanza no tráiler do filme que se estreará o próximo verán e que foi moi criticado por miles de usuarios ao non ser o suficientemente rigoroso no que a historia se refire.

O mundo -osea, Twitter- está cheo de xente enfadada e sempre presta para apertar o gatillo á mínima. O reto de levar á gran pantalla a que talvez sexa a historia máis grande da literatura universal é un desafío para calquera, mesmo para alguén capaz de contar con todos os recursos existentes como Nolan. Taquillero onde os haxa, Nolan arrasa non só na recadación, senón tamén nas galas de premios: as súas películas cultivaron nada menos que 16 Óscar, incluíndo as figuras de mellor película e mellor director por 'Oppenheimer'.

Con todo, os seus éxitos pasados non aplacaron a ira dos internautas, que viron na negra coraza de Agamenón o mesmo punto fraco que achou a frecha de Paris para derrubar a Aquiles. "Non vestían así", "Parece un drakkar, non un barco heleno", "Ese templo non é realista" ou "Historicamente incorrecta" son algúns das moitas mensaxes de usuarios enfurecidos porque a película non loce igual que a súa imaxinación, comparando a estética desta epopea coa película 'Troia', cinta cuxo vestiario non mellorou ao de 'O Aviador' de Scorsese.

Non acerto a adiviñar que esperaban os espectadores. Un documental? Descreo dos que fan análise da luz ou a cor cun corte de dous minutos de duración, seguindo sempre o ronsel do universo cromático empregado por Nolan. Se queren realismo, talvez Matt Damon non sexa o actor indicado, xa que sospeito ten bastante oxidado o grego antigo. A súa interpretación en inglés con acento de Boston non se adecúa ao relatado por Homero no VIII antes de Cristo. Tampouco creo que a kenianomexicana Lupita Nyong'ou sexa unha fiel representación da Helena de Troia que imaxinou Homero -ou Homeros, non está claro si é obra dunha soa cabeza pensante- na Idade de Bronce, aínda que si dos canons de beleza actuais. Ao tempo, pregúntome, como se fai realista a un cíclope? E a unha sirena? E á bruxa Circe? Cal é o rostro realista de Zeus, Poseidón ou Atenea?

O que parece que esquecen todos os furiosos e, aparentemente, incondicionais de clásico homérico, é que o que Nolan representa é un conto. E o que van ver é unha película que non ten que corresponder con ningún feito histórico porque, do mesmo xeito que Robin Hood, D'Artagnan, Drácula ou O Tres Cerditos, o rei de Ítaca é un personaxe ficticio. Cando Nolan tomou feitos reais como a fuxida do exército inglés nas praias de Dunkerque ou o nacemento da bomba atómica tentou ser fiel á historia, pero nun universo de minotauros, hidras e medusas, o realismo queda en suspensión, como debe ocorrer nunha sala de cine.

Ante a gran pantalla quero ver hoplitas descendendo dun cabalo de madeira enorme, a mariñeiros atados a mastros para non escoitar o canto que os leva ao seu perdición, a homes transformados en porcos cun golpe máxico de varita... Quero esquecer a realidade por un segundo e, como nos libros de García Márquez, crer que é posible atopar o mascarón dun barco no medio da selva ou alcanzar a inmortalidade como Melquíades. Que plana e sen graza sería 'Cen anos de soidade' se fose verosímil.

Espero impaciente a subirme ao barco xunto a Ulises, asucar o fero Mediterráneo, axitado e ofendido con Odiseo e os seus sendo outro rival a superar en moitas ocasións, e facer cachizas o tear de Penélope, á que cada vez entendo máis e mellor, porque tamén a min estálleme facendo longa a espera.