“Quen cambia de lealdades como de camisas, ao final queda espido de principios”

Poucos dubidan xa (só os fanáticos) de que o que está a facer Netanyahu co pobo palestino é un xenocidio. Díxeno en máis dunha ocasión e continuareino afirmando ata que termine a barbarie. Algunha cousa debe facer tamén a cidadanía de Israelpara pedir o fin dos bombardeos   (fano, pero non é suficiente), por moi indignados que estean cos asasinos de Hamás e a súa barbarie perpetrada contra cidadáns israelís e o secuestro de máis de 100 persoas —nenos, mulleres, homes—, algúns dos cales  aínda en mans deses asasinos.

Que estamos nunha etapa na que as persoas salguen moi pouco á rúa para reivindicar ou protestar por aquelas cousas importantes, é máis que evidente. É unha sociedade acomodadiza, solidaria en ocasións e que lle custa pór no lugar do outro. Desde hai case un mes, parece que o chip cambiou e volveu a ser reivindicativa. O inicio  do cambio  de chip foi a Volta Ciclista a España, na que, en cada xornada, había manifestantes con bandeiras palestinas, eslóganes denunciando o xenocidio e máis dunha disputa no recorridose produciu. Era a ocasión perfecta para que o mundo vise as accións dos españois.

A última xornada da Volta, con finalización en Madrid, prevíase tensa, aínda que ao parecer estaba previsto que as forzas de seguridade tivesen en conta os posibles incidentes. Non foi así, e o que tiña que ser o colofón dunha carreira complicada cun final máis ou menos tranquilo, resultou que 100.000 persoas plantáronse no percorrido e impediron que iso fose así.

Un final de carreira que trouxo cola pola actuación dalgúns manifestantes, que xeraron —xunto ás cargas da policía— unhas imaxes que deron a volta ao mundo con diversidade de opinións

#Manifestar é un dereito que ten a cidadanía, e é bo para a saúde democrática que necesita que a xente se implique na vida deste país. Pero tamén é certo que ese dereito o teñen as persoas que opinan de maneira diferente. Non é incompatible que, en todas as etapas da Volta, estivesen presentes manifestantes, mesmo é solidario co pobo palestino. Mostrar a solidariedade con eles é necesario, pero iso non impide que os ciclistas tivesen normalidade no seu percorrido, coa tranquilidade de non sufrir algunha caída, tropezo ou calquera outra cousa. A tensión foi facendo madeixa neles. Os corredores israelís foron obxecto da ira dos manifestantes. Pedíase que fosen expulsados; non foi así. O será nas próximas competicións?

Pero non é xustificable o sucedido en Madrid, non é de recibo. O mesmo que a actuación da presidenta da Comunidade de Madrid,  Isabel Díaz Ayuso facer fotos co equipo israelí, presumindo diso e non recoñecendo o xenocidio. Na mesma liña, o alcalde de Madrid , José Luís Martínez Almeida ,acusou ao presidente do Goberno, Pedro Sánchez, de alentar aos manifestantes para tapar os xuízos que ten pendentes a familia do presidente, os dous exsecretarios de organización e algúns máis. Miúda papeleta fixeron Díaz Ayuso e o seu compañeiro de partido e alcalde de Madrid, Martínez Almeida. Un pouco bochornoso.

Mentres, as lideresas de Podemos, Belarra e Montero, dirixidas por Pablo Iglesias, aproveitaban a ocasión ocasión  para estar na manifestació  , meter co Goberno.  Belarra declaraba que a actitude de Sánchez enténdese porque xa está en modo electoral. Debe ser o mesmo que elas, que están a aproveitar a ocasión para facer a súa campaña electoral. Alguén lembra ver a Belarra e Montero nalgunha manifestación apoiando ao pobo ucraíno tras ser invadido por Rusia? Denunciaron a Rusia? Pediron que España rompa relacións con Rusia? Creo que non.

Dicía Ramón Llull que “o que é leal eleva a súa mirada con humildade, e o que é desleal, con soberbia”. Aproveitar unha situación como a vivida estes días para beneficio propio non é nin coherente, nin ético, nin humano. Fixérono cantas políticas e políticos, de distintas cores. Hai un refrán popular que di: “Quen cambia de lealdades como de camisas, ao final queda espido de principios”.

#Manifestar si, impedir pola forza que non se poida realizar unha actividade, non é de recibo. As dúas cousas son posibles e poden ter a mesma repercusión a nivel mundial. Se cada día no percorrido manifestáronse sen accións perigosas, senón pacíficamente, a ocasión  para estar na manifestació Foron violentas  as  cen mil persoas?. Non, pero sempre unha minoría interesada monta o número para que se lles vexa. Escribía Santiago Posteguillo que “nestes tempos, saber diferenciar entre quen che segue por interese e quen che defende por lealdade é esencial”.