​A ministra Montero non viña chorada de casa

Concepción Arenal, experta en dereito, pensadora, activista e pioneira do feminismo en España, dicía que “o pranto é ás veces o modo de expresar as cousas que non poden dicirse con palabras”. Iso dicíao Arenal no século XIX. Era normal naquela época dicir esas palabras que encerraban outras cuestións, a pesar de que a activista galega nunca se deixou calar polos que non pensaban como ela. Arenal foi unha muller adiantada no seu tempo.

En pleno século XXI, a ministra de Igualdade rompeu a chorar a lagrima viva no acto organizado con motivo do Día Internacional da Eliminación das Violencias contra as Mulleres. Era un acto telemático, por tanto, en principio, sen público, non parece moi lóxico os sentimentos a flor de pel que demostrou a Montero. A non ser que tras esas lagrimas escóndase algunhas cousas que non se poden explicar. É Pablo Iglesias, a súa parella, feminista ou machista? De boca para fóra parece o primeiro, pero a realidade pode ser moi distinta.

 Non hai tanto tempo, a ministra Montero nunha entrevista dicía que ela chegara á política “chorada de casa”. Quizais ese día non o facía e a presión puido máis nela. É normal, o seu cargo débelle dar moitos quebradizos de cabeza, máxime cando ela fixo posible a división entre o movemento feminista, ademais de aplicar no seu ministerio a discriminación aos homes ao rodearse só de mulleres. Pasar dun extremo a outro é un exemplo pouco gratificador e menos ejemplarizante para a cidadanía e a igualdade. O mesmo que premiar ás súas amigas, activistas do feminismo excluínte.

Pensar que a compañeira de Pablo Iglesias e ministra por esa relación é a inventora do feminismo, como llo cre ela, é realmente indignante Onde estaba ela non hai tantos anos? Para chegar onde chegou, as mulleres de todas as cores políticas -unhas máis que outras, é certo- levan séculos loitando polos seus dereitos. Grazas a elas, foi posible que ela estea á fronte do ministerio, sen que se lle coñeza méritos algúns.

Chama á unidade cando antes fixo todo o posible para dividir ao movemento, ademais de colgarse todas as medallas, resulta grotesco, indignante e vergoñoso.

Iso si, Montero chegou a manifestar nese discurso o seu compromiso coa loita contra a violencia que segundo ela “é estrutural”, “naturalizada”, “invisibilizada” e na actualidade “cuestionada e lexitimada pola “extrema dereita”, sentenciou sen ningunha lagrima. Como está demostrado, os extremos tócanse, non se debería aplicar esta máxima ao feminismo, nunca foi así, máis cando a ministra chama á unidade.