​Colau é selectiva na colaboración público-privada

A colaboración público-privada é necesaria para sacar proxectos adiante, porque as administracións non dispoñen de recursos económicos suficientes. Ademais, crean postos de traballo e activa a economía. Hai determinadas formacións políticas que utilizan por unha banda a demagoxia do público contra o privado coma se os dous fosen incompatibles, que non o son. Despois aplican a teoría contraria segundo os seus intereses. 

En moitas ocasións eses gobernantes utilizan toda a artillería ao seu alcance para vender só o público como teoría ideolóxica cando sabemos que non o é. O caso paradigmático é a auga e a insistencia da alcaldesa Colau por este asunto por vender que quere remunicipar a auga, cando a auga é pública e a xestión privada, como agora quere facer con a vivenda metropolitana. É unha cuestión de enquiña persoal dalgúns membros do seu equipo de goberno, e dela mesma, que queren facerlle a puñeta á empresa que realiza o traballo.

Mentres, doutra banda, a alcaldesa de Barcelona está a buscar socio privado para o operador de vivendas de aluguer na área Metropolitana. A empresa Metrópoles Barcelona foi creada hai xa uns meses e pretende ter un equilibrio económico e a colaboración público-privada. Nestes momentos áchase no último tramo para elixir o socio privado que poña a pasta. Terá ganancias?, que ninguén o dubide.

Catro son as empresas que pasaron á última fase do concurso despois de demostrar “” que as súas contas son solventes, sen mirar a súa procedencia. Quen son as agraciadas?: Habyco-Construcións Rubau, Oaktree-Sdin Residencial-Sogeviso (que quedou coa carteira inmobiliaria do Sabadell), Cevasa-Neinor Homes e Visoren. 

Algunhas destas empresas son fondos de investimentos voitres que non fai falta explicar cales son os seus obxectivos que en teoría son contrarios á ideoloxía do partido da alcaldesa. E outras desas empresas “solventes” tiveron máis dun batifondo. A cuarta está vinculada á tan famosa (non hai tanto tempo) Proinosa que hai xa uns anos copou moitos titulares dos medios de comunicación, que se transformou e segue construíndo por todo o territorio catalán.

Como é posible que a alcaldesa Colau senta agora tan cómoda e non poña ningunha pega nesta colaboración público-privada, nin teña obxeccións á entrada de fondos voitres ou grandes garfos ou empresas que tiveron que dar contas á xustiza? Que está a suceder? Cambiou de opinión? Ou sinxelamente é selectiva na colaboración público-privada.   

Tampouco Colau mostrou no seu concello a máis mínima inquietude cando segue contratando a unha empresa, INIPRO, que foi denunciada en Tarragona e está pendente de xuízo na peza que corresponde ao concello de Viladecans. E o preocupante é o diñeiro que adxudicou á empresa que naceu nesta poboación e que son contías moi pero que moi importantes.  INIPRO en Viladecans traballou en áreas onde os responsables políticos foron tanto de Iniciativa (agora chamados os Comúns) como do PSC. Dáse a circunstancia que no concello de Barcelona a área de contratación con esta empresa é dos Comúns de Colau onde hai unha rexedora que provén da antiga Iniciativa. Se en salut falábase no seu día da socio-vergencia existe agora un socio-comúns?

Xa sabemos que na política dúas máis dúas non necesariamente teñen que ser catro, máis ben dependen dos seus actores e a quen dirixa as operacións. A coherencia non é precisamente a mellor virtude da alcaldesa da cidade de Barcelona e presidenta do AMB. “Hai xente que funciona como unha escopeta de perdigones: pensa unha cousa, sente outra e os seus actos dispérsanse sen dirección”, di moi frecuentemente o psicólogo e escritor italiano Walter Riso. Créase ou non se crea na colaboración público-privada, o que non se poden ter  son teimas persecutorias, iso non debería ser normal.