As tribulacións de Puigdemont e Torra

“Crer que un inimigo débil non pode danarnos, é crer que unha faísca non pode incendiar o bosque”, afirmaba o escritor persa máis representativo do mediévo  Muslih-Vde-Din Saadi. Nas súas obra analizou as actitudes do ser humano con el mesmo, cos gobernantes e co mundo. Nas súas obras pon a proba distintos modos de pensar e puntos de vista e tenta ofrecer unha nova forma de vida en paz e convivencia en base as crenzas e o respecto cara a cada colectivo.

Quim Torra, executor das ideas “brilantes” de Puigdemont, foi considerado, desde que ocupa o Palau da Praza de Sant Jaume, unha persoa, indecisa, sen criterio e débil. Na súa acción de goberno foi así, na súa estratexia de pasar á historia, está a ser esa faísca que quere seguir incendiando a vida política, social e económica deste país. Por iso, os últimos cambios de consellers lexitiman a expresión de Saadi. O pirómano político xa empezou a súa ofensiva de incendiar o que faga falta.

Torra que vai pasar á historia como o presidente da Generalitat que menos e peor xestión realizou ao longo da historia, está disposto a levar a cabo o seu ultima xogada de mago: non convocar eleccións ata esgotar o limite- pensa atrincheirarse no Palau aínda que o condenen- e quitar do goberno á última mohicana do PDeCat para controlar unha consellería estratéxica. Nela colocou a un activista cadrado que traerá máis dun conflito nada máis coller a carteira e cun mérito que o avala: ser persoa de confianza de Puigdemont. As lealdades son o máis importante para ter a confianza do fuxido.

Ter o control de Mossos de Esquadra, para convertelos na policía “patriótica” que obedece as ordes políticas é uns dos seus obxectivos prioritarios. Así se pode tentar relativizar as actuacións policiais nas manifestacións e outros tugurios dos CDR e toda a tropa de incontrolados. Desta maneira teñen contentos a uns cuantos. Unha actitude que se lle pode volver en contra ao non ser que xa teña organizada a Cheka catalá e estea a facer a criba dos nos adeptos. Conseguirao?

A terceira consellería estratéxica- dentro das que goberna o JXCat- cultura, unha parcela moi apetecible, por moitas razóns: controlar o panorama cultural deste país mediante o goteo clientelar das subvencións . Xa o expresidente Pujol na súa época explicaba que unha cultura non se xustificaba nela mesma, senón como un instrumento de promoción, “ e no noso caso de construción dun pobo”, reflexionaba. Un pobo adoutrinado, interprétase das súas reflexións O modelo de cultural ao que aspiraba Pujol era unha mestura de Dinamarca e Lombardía, unha rexión europea de gran vitalidade sen ningunha clase de conformismo, chea de creatividade e de audacia, de imaxinación e de modernidade.”, afirmaba nunha entrevista. En que países inspíranse Puigdemont e Torra?.

Todos estas xogadas ideadas polo gironí e levadas a cabo polo actual presidente son unha declaración de guerra a ERC, que di decatarse polos medios dos cambios. Quere dinamitala para que non chegue a gobernar. Pero non só aos republicanos decláralle a guerra, senón ao propio goberno de Pedro Sánchez que despois de que Rufíán conseguise que Sánchez convoque a mesa de “dialogo”, Torra vai a dinamita con dúas das súas propostas: a autodeterminación e a amnistía dos políticos presos. Sabe que non van ser aceptadas . Co cal, fíxolle ben a punyeta aos seus adversarios e socios de gobernos. Por tanto, a mesa do dialogo de xordos non se vai a celebrar, pero a culpa, como sempre é de Madrid e neste caso engadiranlle que ERC se vendeu. Claro que todo o fan polo ben de Catalunya

Espéramos outro outono quente- xa son demasiados-, coa tribulacións dun expresidente fuxido e un presidente que pode ser condenado. Dicía Mafalda que “o problema das mentes pechadas é que sempre teñen a boca aberta”. Pois iso e todo polo seu amor a Catalunya e os cataláns. E aos cidadáns de Catalunya que?