Hai xa algúns anos vén expondo alongar a idade de xubilación ata os 70 anos. Os goberno e expertos aconsellan que isto sexa así. Arguméntao en base a que a esperanza de vida das persoas tamén é maior, que as arcas non aguantan pagar as pensións e porque a calidade de vida é mellor agora.

Maiores 2

Hoxe en día chégase aos 65 anos en plenas facultades dependendo do traballo que se estivo realizando e algunhas persoas están a esperar esa idade para xubilarse. Outras, queren facelo máis tarde, mesmo non queren xubilarse. Na actualidade, son máis de 200.000 persoas que seguen traballando pese chegar a esa idade. Se comparamos o salto cualitativo das persoas, os 65 anos de 1990 equivalen a unha idade superior aos oitenta anos de hoxe, e só pasaron trinta anos.

Os gobernos aceptan as plenas condicións dos posibles xubilados e anímanos a seguir nos seus empregos. De momento fálase da posibilidade de chegar aos setenta, máis adiante, seguro, que quererán ampliala para non ter “tantos pensionistas”.

Con a pandemia do coronavirus, que pillou co pé cambiado e falto de previsión aos distintos gobernos púxose de manifesto varias cousas. Falarei só da desprotección das persoas “maiores” consideradas así dos 65 anos para arriba, que viron, como os seus dereitos para ser atendidos na sanidade foron vulnerados, polo simple feito de ser maiores.

Iso permite aos gobernos condenalos á morte? : Os exemplos tivémolos nas residencias, onde o número de falecidos levantou o clamor de familiares e traballadores concienciados que denunciaron publicamente o que estaba a suceder dentro das mesmas.

Os familiares víronse impotentes, moitos deles sen dispoñer de información dos centros sobre o estado de saúde dos seus familiares. Un descontrol indigno porque os “maiores” non son obxectos, senón persoas con sentimentos que sofren, que se viron sós, e moitos sen saber que ían morrerse. Os que faleceron, fixérono sen poder despedirse dos seus achegados, sen unha man que lles console para poder irse cunha certa paz.

A falta de atención sanitaria aos maiores non foi só aos que están nas residencias, públicas e privadas, senón aos que estaban nas súas casas, con familiares ou sós. A idade foi a escusa para non ser atendidos, coma se xa fosen tratos vellos aos que hai que sacarse de encima.

Coidado porque as persoas maiores, non son prioritarias para a sanidade pública, son cidadáns de segunda, e isto non é de agora, vén de lonxe, e na situación de pandemia quedou máis evidente, dino algúns profesionais en privado, en público non se atreven, teñen medo ás represalias. Tamén eles deberían denunciar a situación, porque a mocidade non dura toda a vida e eles tamén van sufrir as carencias.

A dobre vara de medir é realmente indignante. Ás persoas maiores de 65 anos dínselles que poden seguir traballando, son produtivas para a economía, pagan impostos e aforran as pensións ao Estado. Sen embrago, á hora de ser atendidas nos hospitais teñen prioridade os que non chegaron a esa idade que se converteu nun problema grave e moi perigoso. Quen decide se unha persoa vive ou morre?. É o gran dilema ético que se está exposto agora, para desgraza dunha sociedade que está a ver como se cambalean algúns valores.

Non hai que esquecer que os maiores falecidos nas residencias, son máis de 14.000, unha cifra que debería facer pensar aos que gobernan: en España e en as comunidades autónomas.