Canción triste de Donald Trump

Nos anos oitenta, concretamente entre 1981 e 1987, fixo furor no medio mundo a serie 'Hill Street Blues', que en España bautizaron co nome de 'Canción triste de Hill Street'. Os seus guionistas Steven Bochco e Michael Kozoll transportáronnos durante varias tempadas á trepidante vida dunha comisaría dos Angeles na que asistiamos a diálogos apaixonantes de policías metidos en leas reais e con aparencia tamén real. Todas as mañás, tras lerlles o seu sarxento as ordes para cumprir, deixáballes levantarse da cadeira e mentres o estaban facendo interrompíalles coa frase:"Tede coidado aí fóra".

Estes días, estas semanas e desgraciadamente ata “Deus sabe cando”, un terrible inimigo que a primeira ollada non se ve e do que se contan miles de historias, ningunha sen confirmar, paséase polas nosas cidades e pobos aterrorizándonos sen medida e enchendo hospitais sen que as potencias mundiais sexan capaces de detelo. Escríbolles, como poderán supoñer, do coronavirus, que é o nome co que a maioría de nós coñecémolo, aínda que os científicos denomínano doutra maneira para despistarnos.

Ao principio, a previsible pandemia parecía unha cousa de chineses, eses cidadáns que parecen comerse todo o que ten vida e anda sobre a face da terra, sen ter demasiado coidado coa hixiene e as consecuencias da contaminación. Por aquel entón, a Trump se lle inchaba o peito e miraba aos do vello Imperio da longa muralla coma se fosen unha civilización inferior á que o novo Imperio tería que botarlles unha man para saír da lea humanitaria no que acababan de meterse. De paso, xa calculaba cantos beneficios podería reportar á súa balanza de pagos o afundimento da economía do dragón vermello, metido como estaba en poñer aranceis a todos para que non fixésemos negocios coa Chinesa comunista.

Aquí, na vella España, para non ser menos, tamén comezaramos a mirar aos chineses dos bares e restaurantes con certo supremacismo e ata indisimulado noxo, polo que houbo que zurrar a conciencia cidadá nos medios de comunicación falando en voz alta de racismo, para que recuperásemos a sobriedade social que estabamos a perder a toda velocidade e sen causa xustificada.

Hoxe xa non falamos de chineses, senón de virus convertido en pandemia, mentres miramos a todas partes buscando a aqueles que deixaron as nosas farmacia sen máscaras e xeles de limpeza, e o que é peor, aos nosos sanitarios sen o material que precisan e van precisar aínda máis na súa pelexa contra a nova peste.

Hoxe xa sabemos que en USA as autoridades que comanda o caudillo Trump non dispoñen nas súas grandes cidades dos kits suficientes para que aos cidadáns máis pobres póidaselles detectar a enfermidade que pode matarlles. Isto significa que, como non se produza a aparición do milagroso antídoto, van caer como moscas nas próximas semanas.

Hoxe xa sabemos que en USA as autoridades que comanda o caudillo Trump non dispoñen nas súas grandes cidades dos kits suficientes para que aos cidadáns máis pobres póidaselles detectar a enfermidade que pode matarlles. Isto significa que, como non se produza a aparición do milagroso antídoto, van caer como moscas nas próximas semanas.

Ou sexa, que o país máis poderoso da Terra pode enviarnos a todos os humanos a outra galaxia cunha das súas bombas, pero agora mesmo é incapaz de protexer a millóns dos seus norteamericanos dunha enfermidade global. Manda carallo!

E que queda facer agora ao seu moi locuaz e multimillonario Presidente? Pois mira ti, rubiales, por exemplo recuperar a vella serie de Bochco e Kozoll cun novo título: 'Canción triste de Donald Trump'. E poñerche o uniforme blue (gorra incluída) e dirixirche ao país. Iso gústache moito. E pronunciar a famosa frase do sarxento medio calvo e barrigón da tele: "Tede coidado aí fóra".