​As reverencias do valido

É curioso comprobar que o que máis chamou a atención da visita de Pedro Sánchez a Catalunya, á parte da rifa coa oposición pola súa cita con Quim Torra, sexa a reverencia que o seu valido Iván Redondo ofreceunos a todos cando saudou ao aínda President da Generalitat de tal guisa recorrente. O sucedido, supoño que moi próximo a un incontido tic institucional, nado do besa,áns vivido no acto da Solemne apertura das Cortes, provocou a xolda dos colegas da dereita, que deixaron ao pobre asesor do Presidente no departamento de personaxes ridículos que adoitan aparecer de cando en vez e que aos demais dos mortais nos tronchan de risa, como é o caso, ou nos indignan cando o político despreza o saúdo de dúas nenas -en leste caso infantas e que aínda non están avezadas no mundo da política institucional- mentres que o que despreza disimula cando o seu xefe podemita dáse de bicos bolxeviques cos seus compañeiros de partido ou abraza efusivamente ao Gran Xefe da tribo do Puño e a Rosa, cando este dálle un cargo de poder a el e á súa señora, que alivia penurias familiares e sálvalle do afundimento partidista.

Hoxe ríame cando o meu antigo compañeiro de fatigas radiofónicas, o gran Carlos Herrera desde COPE  recomendaba ao devandito Iván os servizos profesionais dun fisio se quería recuperar a estabilidade perdida coa súa meneo cranioencefálico ante o traidor Torra. Un consello moi valioso, posto que un meneo de tal índole pode provocar unha escordadura muscular de grao medio, especialmente no músculo elevador da escápula, que non só é moi doloroso porque que che deixa durante unha semana incapacitado para virar o pescozo e facer vida normal, o que é un terrible hándicap, xa que non podes dicirlle Si Presidente ao teu señorito co entusiasmo debido e pode vir outro que che vexa de tal guisa e che birle o cargo.

Abundando no tema, aínda recordo cando en xuño do 2001 os Busch viaxaron a España e o Ministro Josep Piqué acudiu a recibilos ao aeroporto. Eran os tempos en que Aznar acollía ao fillo parvo do avó Busch  "no seu rancho manchego" e fachedeaba ante a opinión pública das súas fazañas iraquís. Teño de entón na retina os cabezazos do noso Ministro ante o Emperador ianqui,  que foron realmente espectaculares, mesmo moito máis rechamantes que os do novato Redondo, e que estes se viron para vergoña de todos os españois nas televisións de medio mundo, provocando, como no día de onte, estupefacción e broma cum laude.

Desde aquel histórico momento, a frase ande eu quente e ría a xente deixou de ser un refrán para converterse nunha profecía, pero das boas, porque viron Vds. a cantidade de cargos e portas giratorias que gozou desde entón o ex comunista e logo gran dirixente do PP? Pensen e fagan números.

O malo para Iván Redondo é que o emperador ao que el  reverenciou nesta ocasión é dos que teñen pouco poder e que o que máis pode esperar da súa influencia é algunha embaixada en Flandes, unha Cruz de Sant Jordi e por suposto algún libro-libelo de cando en vez.

Como comprobarán, amables lectoras e lectores, veño usando a palabra valido nos meus comentarios con certa destemplanza, uníndoa á figura institucional do Señor Redondo, algo que logo vin noutras citas xornalísticas No meu caso, débese a que hai uns días, vendo tan quentes a moitos sociatas pata negra ao referirse ao personaxe, rescatei da miña biblioteca persoal un libro dunhas duascentas páxinas de longo título que lles resumo: "Os validos da Monarquía Española..." escrito polo gran xurista valenciano Francisco Tomás y Valiente, gran figura humana e política, ao que dentro dunha semana lembraremos. Porque un 14 de febreiro de 1996 asasinouno ETA, como fixo tamén outro infame día 6 de Febreiro do mesmo ano, no que os gudaris da morte levaron por diante a Fernando Múgica, aniversarios ambos os que no PSOE -que non tanto na Moncloa- téñense aínda presentes, porque son parte da súa historia máis dolorosa e heroica, que nos tempos políticos nos que vivimos soan para algúns recentemente chegados a lastre ideolóxico.

Tomás y Valiente, ao definir ao valido, poñía en solfa as características singulares do personaxe: "Hai ingredientes da figura do valido que non se dan na do secretario de Estado: ambición de mando, alta categoría nobiliaria e a inicial e profunda amizade co rei (neste caso, escribo eu Presidente do Goberno)".

Atópanlle Vds. algún parecido co asesor vasco, ex do PP e agora Xefe de Gabinete do Presidente do Goberno do reino de España? Vds. deciden.

'As reverencias do valido' é un orixinal de catalunyapress.es