Todos esperaban con expectación o primeiro Consello de Ministros/as do Goberno Sánchez, co debut no mesmo do partido morado. A curiosidade sa por ver as fotos de rigor dos vellos e novos ministros entrando no edificio nobre de Moncloa tamén espertou o morbo correspondente en boa parte da cidadanía. Alí estaban fotógrafos e xornalistas para plasmar as instantáneas.

Os ministros que repetían notábaselles a experiencia de pousado ante as cámaras: a entrada facíano con firmeza, carteira na man esquerda, subida segura aos poucos chanzos e pousado coa súa carteira que portaba o nome do ministerio correspondente. Só dúas ministras: Margarita Robles e Carmen Calvo, deixáronse a carteira e o donuts en casa...

Os novatos máis esperados, os ministros de Unidos Podemos. Pablo Iglesias, Vicepresidente, facía a súa entrada triunfal como un vaqueiro, non só pola súa vestimenta, senón polo pousado, con pernas abertas e carteira ben posta e desafiante. Para levar a contraria, o maletín portábao na man dereita. Atrás deixara o traxe do día anterior, volvía ao seu estado puro de vestimenta de faena. Hai que conservar a estética para non decepcionar aos seus votantes. Mentres, o seu colega, Alberto Garzón, Ministro de Consumo, chegaba enfundado nun elegante traxe gris, con gravata a xogo na mesma tonalidade e sen o pin que lucira o día anterior... É curioso o márketing empregado por Garzón no seu xuramento ante o Rey, onde apareceu sen gravata e co xa comentado pin. É coherente a súa actitude? É sinxelamente unha pose, que lle debe encher algún beneficio electoral.

Mentres, a Ministra de Igualdade, Irene Montero, aparecía cunha vestimenta correcta, iso si, algo despeiteada e estaba encantada de coñecerse.

.

A ministra de Traballo, Yolanda Díaz, continuaba utilizando a cor branca, -como o día anterior- no seu conxunto pantalón e blusón. Faltáballe unha chaqueta ou un abrigo, dado as baixas temperaturas. Poida que a alegría polo cargo era superior ao frío.

O venres deixou de ser o día da reunión do Goberno; o presidente Sánchez decidiu que se pase ao martes, as súas razóns terá.

O máis destacado das decisións da primeira reunión do Executivo, a subida das pensións que se esperaba como punto de partida da política social do Goberno. Ademais de novos nomeamento que irán soltando a conta pingas para ter entretido ao persoal.

Tempos novos, política informativa vella? Así se podería cualificar as roldas de prensa do presidente. Onte comparecía ante os medios, esta vez admitía preguntas dos xornalistas, pero con limitación das mesmas: só dez podían preguntar, pero non repreguntar. Unha situación que preocupa á profesión. Limitar á mínima expresión que os xornalistas poidan exercer libremente todos o seu traballo, debería ser algo normal que fortalece a democracia e a transparencia. Nestes tempos, a liberdade está a ser limitada e ao mensaxeiro estáselle cortando as ás. Unha situación moi preocupante e perigosa, que non se debería permitir. Mal comezamos de ano.

Dicía o escritor e poeta danés, Hans Christian Andersen, que “A prensa é a artillería da liberdade”… E o gran querido e estrañado Perich afirmaba que “Grazas á liberdade de expresión hoxe xa é posible dicir que un gobernante é un inútil sen que nos pase nada. Ao gobernante tampouco”... Pois estas frases non as debería esquecer ninguén e moito menos os que ostentan o poder e a capacidade de lexislar.