Tras unha moi dura pelexa xudicial podemos dar por concluída a chamada Guerra da auga que finaliza cunha sentenza do Supremo razoada e xusta. Aquí non só gaña por xustiza suprema unha empresa de prestixio como o é AGBAR, senón, sobre todo, Barcelona e a súa área metropolitana quen, encomendan o seu presente e o seu futuro á xestión público/ privada da auga que é o máis sensato nunha sociedade europea moderna.

Desaladoraagbar

O aplicar "consignas bolivarianas" condenadas tantas veces ao fracaso, como pretendía o moi deostado concelleiro Eloi Badía, poden soar moi ben en países en vías de desenvolvemento, pero non son razoables nunha metrópole como o é Barcelona e a súa área metropolitana que ten esixencias técnicas de primerísimo nivel só ao alcance de quen estea tecnoloxicamente capacitado para poder aplicalas, e niso, aínda que non lle guste a os cupaires e comúns de Auga é Vida e á mesma alcaldesa, a empresa que Preside Angel Simón é unha das mellores do mundo en calidade tecnolóxica, servizo, prezo ao cliente e xestión económica final. Se a iso engadimos, que salvo desdichadas excepcións como a dos Señores Badia , Pinyol e Carcolé, por poñer algúns exemplos lamentables que, en todo momento, sementaron a dúbida e han incordiado para xerar preitos e leas, mentindo á cidadanía se así o crían necesario, todo seguiu funcionando con razoable eficiencia e só quédanos dicir como no padrenuestro: Amén.

Esta empresa editora Press Dixital Group, sempre defendeu , mesmo cando os poderosos amigos da Alcaldesa fregábanse as mans á espera dunha sentenza que lles ía, si ou si, a ser favorable, que o prudente era o que agora dixeron os Maxistrados do Supremo, que iso era o mellor para todos, que a xestión profesional de Agbar era o lóxico, e que iso supoñía para esta empresa catalá o mantemento dos seus postos de traballo, que coa que cae politicamente, era unha mostra de convivencia exemplar e de aposta de éxito, pero que tamén nese deseño figuraba o papel controlador dos representantes lexítimos dos cidadáns que non deixarían que nada nin ninguén, e nunca mellor devandito, leva a auga ao seu particular acequia.

Xa toca pois, que a Alcaldesa de Barcelona, Ada Colau quítese da súa contorna a xente equivocada polas súas propias fobias e encoméndese á moderación colectiva que lle esixen os seus concidadáns en defensa dos intereses de todos, e especialmente en o moi ecolóxico servizo da auga, tan valioso como escaso.

Oxalá o faga desde o seu propio convencemento, e o seu exemplo sígano aqueles que se deixaron enganar por datos falsos e populismos desacerbados. A auga é de todos e non hai que deixala só en mans de iluminatis.