Di un refrán popular, moi utilizado, por certo, que "ao mal tempo boa cara". Iso é o que toca facer estes días tan pesados para a maioría de cidadáns de Catalunya que cada xornada sofren as consecuencias dos actos dos cívicos do Tsunami, CDR e os seus afluentes, a máis diso a preocupación do pacto do PSOE e Unidas Podemos, que é máis recente.

Se antes quitáballe o soño a Pedro Sánchez a entrada dos podemitas no goberno, agora quen non dorme é unha boa parte da cidadanía. Están preparados os posibles ministros de Podemos? Dado o rumbo ao que levaron ao partido, está claro que non. A parella, na vida privada, política e agora no posiblemente plano gobernamental, se hai votos suficientes, de Iglesias e Montero non presaxia nada bo, dado que o caudillismo de Iglesias non ten teimas en designar á súa señora para que estea no consello de ministros. É que "a familia que crece unida permanece unida". Iso debe pensar o matrimonio de Galapagar. Claro que, cos máis de 100 cargos a repartir, máis dun pechará a boca sobre o que está a facer o matrimonio para ver se conta con el. Non é un mal negocio, claro, para eles, non para o país.

Mentres, en Catalunya, os dirixentes e os seus acólitos continúan xustificando os actos vandálicos e incívicos que se apoderaron das rúas, e todo iso baseándose na falta de democracia e liberdade de expresión, cando o que xa hai, desde hai tempo, é unha división social que necesitará de varias xeracións para pechar feridas. Que non o queiran recoñecer os dirixentes, non significa que non exista, está moi claro.

Coas negociacións para formar goberno en Madrid, os partidos independentistas teñen a ocasión para volver poñer sobre a mesa as súas xa máis que reiteradas propostas a cambio da abstención ou o voto a Pedro Sánchez, que puxo a directa para non saír da Moncloa. Hai que apertar para alcanzar os seus obxectivos sen importarlle o país. Do que se trata é de ir contra o goberno de España, a Monarquía e o que faga falta, sen darse conta de que están a dilapidalo é Catalunya, a súa economía e a súa imaxe de país pacífico, sensato, traballador e responsable. Iso impórtalles tres cogombros en vinagre, con tal de rebentalo todo e de que salte polo aire Catalunya.

Coa situación de división que se está vivindo, que xera desasosego, preocupación e tristeza, vénme á memoria o pasodobre 'Paquito el Chocolateio', que é peza obrigada en verbenas, celebracións de todo tipo e nunca falta nos festexos de mouros e cristiáns. Un pasodobre que une á xente, sen ter en conta o que pensan, voten ou sintan. Todos se unen para formar parte do baile, pero tamén forman parte da escena de unidade que representa a canción dun autor de quen a gran maioría descoñece o seu nome.

Poñamos máis Paquito El Chocolatero, e menos cancións de Lluís Llach, que son tremendamente aburridas e non se poden bailar. Hai que sumar, nunca dividir…

LosCDRpantanfuegoabarricadasenlaAP7