Non me canso de dicir e de repetir que son un ignorante en case todo. Reitero, como noutras ocasións, que hai dúas materias sobre as que digo ter certo dominio: frases de capítulos vellos dos Simpson e fútbol. En pouco ou nada máis podo descubrirme como alguén versado. E si antes confesábame un profundo desconocedor de case todo, un mundo como o do ordenamento xurídico non me resulta menos ignoto, pero canto máis creo saber máis ignorante descúbrome. O caso particular do fiscal xeral do Estado, xulgado e condenado polo Tribunal Supremo, faime pensar que ou ben son un ignorante que non comprende nada, ou que o mundo é máis maquiavélico e terrorífico do que presupuña, pois se este é o trato e o destino dun fiscal, que podemos esperar os demais?

Non sei si hai algunha escena dos Simpson aplicable a isto. Ocórreseme a do indecente Lionel Hutz, picapleitos metido a quenlla inmobiliaria, explicando a Marge que existen “A verdade” (meneando a cabeza de lado a lado con rostro serio) e “A verdade” (asentindo afirmativamente cun sorriso de orella a orella). Vaia por diante que non son xurista, como si o son amigas miñas que ao coñecer a inhabilitación de García Ortiz botábanse as mans á cabeza lendo os titulares, a falta de poder agarrar a unha sentenza que non está redactada. O que si son é xornalista, a outra pata deste enjuiciamiento á Fiscalía e ao dereito de información, polo que o fallo xudicial tócame de maneira sensible.

Ante o Supremo desfilaron, ademais do evasor fiscal confeso González Amador e do mentireiro, tamén confeso, Miguel Ángel Rodríguez, algo máis dunha decena de xornalistas que, cada un coa súa exposición propia, sostiveron ante os xuíces que o correo polo que se encausaba ao xa exfiscal xeneral chegou ás súas mans moito antes de que chegase a coñecemento do mencionado García Ortiz. Algún, mesmo, sen dar a coñecer as súas fontes -un dos poucos dereitos dos que gozamos os plumillas-, indicou que quen lle fixo chegar a información, días antes de que saíse o cacareado bulo difundido polo xefe de prensa de Isabel Díaz Ayuso, non foi o fiscal xeral, que parecía quedar exculpado da filtración dese mail ao que, como el, tiñan acceso centos de persoas.

A miña sorpresa chega ao saber que García Ortiz será inhabilitado do seu cargo, multado e obrigado a indemnizar a González Amador. Sen sentenza e nunha deliberación máis rápida do que foi a redacción deste artigo -o que me leva a pensar que, talvez, xa tiñan o seu ditame antes do xuízo-, resulta difícil coñecer o verdadeiro delito polo que atoparon culpable ao fiscal xeral. O que parece evidente é que, ou ben a Xustiza non escoitou o relato dos xornalistas que, pondo en xogo a súa carreira e prestixio, narraron a sucesión de acontecementos e se ciñeron á verdade, ou o que é peor, si atenderon ás informacións xornalísticas, pero as desprezaron no mellor dos casos ou tachado de patrañas no peor, pondo un dereito que criamos consolidado como é o dereito á información varios banzos por baixo dun bulo corroborado polo titiritero maior do gabinete de comunicación do PP madrileño.

A causa contra García Ortiz sostíñase con pinzas sobre feitos indiciarios e unha investigación da UCO levada a cabo por axentes que, recoñeceron, non sabían nin que nin onde tiñan que buscar aquelas probas que ían demostrar a culpabilidade do fiscal. Nunha sala dividida, cinco xuíces atopan responsable a García Ortiz, incapaces aínda de argumentar por que. Que non fará a Xustiza noutros casos menos mediáticos? Pódese condenar sen probas? Que futuro temos os xornalistas se un bo titular, como é o de que a Fiscalía ofrece un trato ao noivo de Ayuso, mata ao auténtico relato? Onde cabe a profesión se os que contrastan, traballan e tiran do fío da información quedan sepultados polos que repiten como papagaios as notas de prensa interesadas dun espécime como MAR? Volvemos a Lionel Hutz: “A verdade” con xesto serio e “A verdade” con sorriso afirmativo.

Terá que estar moi ben argumentada a sentenza máis esperada da historia recente de España, pero o tufo a vinganza contra García Ortiz e contra o Goberno, por asuntos como a Lei de Amnistía ou a reforma que propón Félix Bolaños e que deixou a imaxe de xuíces e fiscais acudindo á folga con toga, será difícil de ventilar. Desde logo, aquel mantra de “O que poida facer, que faga” que dixo Aznar parece que se está aplicando. Os que poden facer xa están a facer.

Unha vez un arxentino, de cuxo nome son incapaz de acordarme, explicou que o mundo podía entender como un partido de fútbol de bos contra malos, no que os malos gañaban 2-1, pero que neste momento do duelo os bos tiñan a pelota e estaban a atacar. De fútbol algo entendo, insisto, e non sei quen ten a posesión, pero se os árbitros nos sinalan fóra de xogo continuamente cando estamos en liña, será difícil remontar e quedará para sempre a idea de que o partido está amañado desde o asubío inicial. O que poida ou queira entender, que entenda.