O centro esquerda, representado claramente polo PSOE, aguantou o tipo, a pesar dos seus erros estratéxicos ejemplarizados na indeseada convocatoria electoral que acabamos de sufrir. Con todo, sacou máis votos con indisimulada claridade. Por outra banda, o centro dereita -que ten no PP o seu buque insignia en España- acaba de recuperar un terreo electoral -tan valioso- como para que, agora mesmo, poida poñer en valor a oportunidade histórica de que, mirando de fronte á súa máis encarnizado adversario político, poida incordiarle para que tente abrir un diálogo duro e difícil para formar o que case todos definimos como a "gran coalición".

Para entendernos: os escanos do centro esquerda e os de centro dereita son o verdadeiro resultado de éxito destas eleccións -á que poden antepoñerse lexitimamente diversas sumas parlamentarias -agora mesmo parten como proposta favorita, dado que agora mesmo temos unha urxencia ineludible: salvar ao país do desastre no que os políticos profesionais metérono coas súas intransixencias e falta de diálogo.

O camiño vai resultar moi comprometido se é esa a folla de roteiro que se elixe. Se é outra e pode materializarse, pois benvida sexa, sempre que non se refugue a mellor posible sen tentala, por moito que nunca se escenificou, salvo cando outra xeración tivo o valor de esquecer as feridas dunha guerra civil e regalounos a Transición política e con ela a Constitución, de cuxas rendas vivimos ata onte mesmo. Para acometer semellante fazaña hai que botarlle valor e intelixencia á política e deixarse dunha vez por todas de medias tintas.

Hoxe todo o mundo asómbrase da crecida de VOX e a mal mensaxe que enviamos a Europa ao parir electoralmente a peor das extremas dereitas do continente. Sexamos optimistas. Se VOX é o prezo que tivemos que pagar por sacar á momia de Franco do Valle dos Caídos e enterrar as vellas querelas de vermellos e azuis, barato saíunos, porque os vivos tiñamos unha débeda de honra con moitos dos nosos compatriotas e xa era hora que a pagásemos. Aínda máis lles digo e escribo: esa forma de pensar que teñen os fillos políticos de Abascal non ten futuro, nin aquí, nin no resto de Europa, porque se a tivese, a vida non merece a pena vivila.

Nas próximas semanas veremos en que acaba este lio no que estamos metidos. Como sempre, se ten barba será San Pancracio e se non a ten podería ser un LGTB ou a caste Susana... Depende de como o enfoquemos.