Outono quente, xornalistas públicos e voceiros do poder

Cando xa pasou un mes desde que volveron moitas persoas de pasar as súas merecidas vacacións, as cousas continúan igual que as deixaron cando fuxiron a esquecerse dos problemas propios e alleos, que son os peores, sobre todo, cando eles non os causou. O malo do asunto é que a xente ten a sensación que emporaron máis aínda se cabe. Con este panorama máis dun gustaríalle aplicar á clase política e os seus adxacentes aquela famosa frase de Henry Kissinger: “Non pode haber ningunha crise a próxima semana. A miña axenda está chea”, ese sería o desexo, a realidade márcana eles, os políticos, por moito que traten de disimular.

Coa primavera e o verán quentes, o outono que acaba de empezar na mesma liña, a calor, ou “caluret” que diría unha coñecida exalcaldesa, está a facer estragos: as estacións convertéronse en quentes, só cambiaría a roupa que hai que levar en cada estación, pero xa nin iso porque en pleno outubro aínda imos en marca curta. Quizais por esas calores permanentes, as meninxes chegan a atrofiarse. Esa sería a explicación da saída de testo de moita xente, entre eles os colegas xornalistas que tamén queren pasar á historia non polo seu bo facer profesional que sería o lóxico, senón pola súa cruzada como voceiros do movemento independentista, en contra de todo o que non se move no ámbito que eles defenden a capa e sueldazos que cobran do erario público que pagamos todos, abrigo -porque son máis- os que non pensan como eles. O indignante é que estes cruzados que pretenden converter aos infieis á verdadeira e única doutrina, fano desde un medio público, algo que sería impensable noutros países europeos.

Despois critícase duramente por parte dos independentistas intransixentes –hainos que non o son- o papel de a caverna mediática centralista da capital do imperio, pero non miran o que se está facendo en aquí, na Catalunya “unida” plural e democrática. Claro hai que lembrar o gran servizo que fan estes profesionais á causa dos que gobernan sen ter en conta o papel dun medio público. Liberdade de expresión?. Pois vai ser que a liberdade de expresión é o contrario do que están a facer. Todos os profesionais dos medios públicos son así?, non, pero hai un refrán que di “o que cala outorga”. Tamén dicía Vazquez Montalbán que “non se lle pode pedir a un xornalista pai de familia que sexa un heroe todos os días”. Estamos de acordo, pero non é menos certo que entre iso e estar calado, sempre hai un punto intermedio que sería o desexable.

Estes días, distintos profesionais dos medios públicos están a acender o lume para a gran castañada, sen pensar que se poden queimar máis do que xa están, claro, ao final  o dereito á información de toda a cidadanía, eles circunscríbeno ao seu círculo. Son profesionais?, eu considéroos predicadores ben pagos que pasarán á historia como iso. Claro ben pagos, porque están a facer o seu traballo á causa. Hai alguén aí para poñer freo aos abusos?. Creo que a parte institucional está en Bruxelas e a oposición mira para outro lado.

Vénme á memoria unha reflexión de Mafalda que di “Estou a facer a dieta da fe…comendo de todo e esperando un milagre”. Pois iso.

'Outono quente, xornalistas públicos e voceiros do poder' é un orixinal de catalunyapress.es