Perdemos a cabeza. Non podo dicir moito máis porque sen cabeza resulta moi difícil discorrer. Pero este mundo resúltame cada día un pouco máis incomprensible e estraño. E digo o mundo porque non creo que España, con todas as súas cousas, viva nunha realidade moi distinta á do resto de países. Porque a violencia de xénero non entende de fronteiras ou bandeiras. Non entende de nada porque para que algo sexa comprensible debe ser lóxico, e a violencia de xénero non o é. En sete días España perdeu e chorou a cinco mulleres. Cinco vidas arrebatadas a mans de tres homes. E só detrás dunha das vítimas había denuncias previas que, por desgraza, xa carecían de validez.

Falando mal e claro: non tivemos nin 48 horas tranquilas para poder velar ás vítimas como se merecen antes de que un novo suceso volvésenos a erizar a pel. Algúns é posible que non teñan 48 horas tranquilas nunca máis; outros talvez teñan a partir de agora toda a vida para choralas. Refírome aos catro menores que esta semana tiveron que ver cos seus propios ollos como o seu pai quitaba a vida á súa nai diante deles a tiros ou a puñaladas. Catro personitas que desde esta semana terán para sempre unha indeleble mancha na alma. Os expertos din que agora eses nenos e nenas enfróntanse a un terrible trauma, ese que supón “unha ruptura de todo o seu mundo, dos seus esquemas mentais previos sobre si mesmos, sobre como é o mundo e como son os demais". Ningunosupera os 10 anos.

Chegaron a un punto no que os crimes son tan habituais que mesmo deixou de sorprendernos a frialdade coa que suceden. Disparos a pelacorpo, múltiples puñaladas… Talvez o máis estremecedor sexa o crime ocorrido en Viladecans, que aínda que tivo lugar o pasado xuño, abríronse agora as investigacións que apuntan a un novo episodio de violencia de xénero. Neste caso, unha muller sufriu unha baixada de azucre e a súa parella, no canto de socorrela, filmou co seu teléfono a lenta agonía da muller ata a súa última bocanada de aire. Agora investíganse os presuntos malos tratos que a falecida podería levar anos sufrindo a mans de talvez non o seu asasino, pero si o seu verdugo. Nin en Seven hai unha escena tan macabra como a que se viviu en Viladecans.

E mentres cavamos cinco novos foxos para enterrar ás cinco nais, tías, avoas, irmás, amigas, compañeiras, colegas e mulleres que perderon a vida en sós sete días neste país a mans de homes, os nosos líderes políticos non só son incapaces de entenderse entre eles nunha cuestión tan básica coma se queremos ter goberno (que digo eu que ese era o fin polo que nos levantamos a votar aquel domingo) ou regresar ás urnas por cuarta vez en catro anos, senón que ademais preséntanse en homenaxes para honrar ás vítimas da violencia de xénero para sabotear os minutos de silencio con turbias discusións para dilucidar quen de todos é o elo máis próximo ao home das cavernas, esas nas que algúns aínda seguen metidos e que abandonan de cando en vez, pancarta en man, para humillar ás máis de 1.000 mulleres asasinadas a mans das súas parellas desde 2003, ademais das miles e miles de mulleres asasinadas a mans dun home que non entran nas cifras oficiais porque a súa morte “non encaixa” co que dita a lei, as miles e miles de mulleres que lograron sobrevivir a esta secuela e ás millóns de mulleres asasinadas antes de que ninguén se molestase en levar a conta.

Afortunadamente, a sociedade si parece estar á altura da circunstancias, a pesar da imaxe dada polos seus representantes electos. As rúas de distintos puntos de Galicia enchéronse esta semana para denunciar o estado de emerxencia provocado pola violencia machista. Nunha desas manifestacións multitudinarias, na de Santiago de Compostela concretamente, púidose ver o monigote dun home colgado dun semáforo. O boneco, pendido por un grupo de manifestantes coa pancarta ‘Terrorismo machista’ colgada do pescozo, pretendía representar ao conxunto de maltratadores e machistas. Con todo, aínda que admito que é unha performance impactante, creo que é perigoso rexerse pola lei do Talión, mesmo nesta clase de crimes. Non coñezo ningunha sociedade que avanzase movéndose ao ritmo do ‘ollo por ollo’. Pido que, como sociedade, non nos poñamos á mesma altura dos maltratadores e asasinos. Que para iso xa están algúns políticos.