Vivín cinco anos en Valladolid, un máis dos que me correspondían pola duración da miña carreira universitaria e catro máis dos que me imaxinase nun primeiro momento a primeira vez que pisei Valladolid. Pois o día que máis frío pasei na capital de Castela e León foi unha horripilante noite de decembro no estadio do Real Valladolid. Un 16 de decembro calquera para un valisoletano de prol, pero inesquecible para o puñado de simpatizantes do Celta de Vigo que ese día reunímonos na bancada visitante do coliseo blanquivioleta para ver como o club galego caía con estrépito ante os pupilos de Juan Ignacio Martínez. Un equipo o de JIM que, ao cabo, terminaría baixando a Segunda División (un descenso que se consumou o día no que probei por vez primeira o que era ver o fútbol desde un palco, aínda que iso déixoo para outro día).

O partido en si non ten moita historia, máis aló de que os que o viron por televisión non viron absolutamente nada pola densa néboa que cubriu ese lado do Pisuerga na segunda parte, pola inxusta expulsión de Charles, por un espectacular partido de Mariño baixo paus e por un sensacional hat-trick de Javi Guerra. O verdadeiramente anecdótico viviuse na bancada, con máis de dez mil gargantas soportando a chegada do inverno nos destartalados asentos do aínda mal chamado ‘Novo José Zorrilla’…un luns.

O fútbol os luns e venres, que tantas veces acosou aos equipos considerados pequenos e que apenas tivo relevancia nos grandes estadios, salvo un memorable 5-0 rexistrado no Camp Nou alá por 2010. Ese fútbol, o dos luns, ao que acodes case a desgana, enfadado co teu equipo por permitir que se xogue en tan inusual día e contigo mesmo por permitir que o amor a unhas cores estea por encima do confort e a calor que só un sofá e unha manta poden proporcionar.

Agora parece que a xustiza pode darlle ao afeccionado ao fútbol unha singular alegría, despois de que unha xuíza determinase que o fútbol debe xogarse os sábados e domingos, tal e como pedía a RFEF, organismo que impulsou a demanda. A xuíza entende que os partidos de luns e venres quedaron á marxe do “acordo de mínimos” alcanzado pola Federación e A liga. Unha Liga que, a pesar do que dita a súa señoría, parece decidida a saltarse á toureira a orde e non realizará cambios nos horarios, aínda que en principio iso supoñería ir contra a lei. Outro asalto máis na pelexa a matar que manteñen desde hai anos Luís Rubiales e Javier Tebas nun combate onde os golpes dun e outro os recibe sempre o seareiro. O seguinte round será o 7 de agosto, onde por fin dilucidarase cando se acaba xogando as tres primeiras xornadas de liga neste santo país.

Dicía Bertolt Brecht que “hai homes que loitan un día e son bos; outros que loitan un ano e son mellores; hai quen loita moitos anos, e son moi bos. Pero hainos que loitan toda a vida: eses son os imprescindibles”. Asegúrolles que Bertolt Brecht nunca foi afeccionado do Real Valladolid nin viu un partido de fútbol un luns de decembro en Zorrilla. Eses, amigo Bertolt, si son os imprescindibles. Como curiosidade, e para pechar o círculo, direi que a historia do Real Valladolid 3-0 Celta de Vigo ocorreu no meu primeiro ano de carreira e que, cinco anos despois, a seguinte vez que vin en directo a eses dous equipos fronte a fronte - este pasado curso en Balaidos cun soberbio 3-3 final - a camiseta que vestía xa non era de cor celeste, senón dun blanquivioleta que, como o frío e a néboa desa noite de decembro, acabou calándome ata os ósos.