En política, como noutras facetas da vida tamén, a soberbia é unha mala conselleira que leva á destrución de quen fai uso dela. Só hai que repasar a Historia. As rifas máis persoais, máis que as diferenzas ideolóxicas ou de programa, fan fracasar a constitución dun goberno.

O exemplo puidémolo comprobar este xoves no segundo intento de investidura do candidato socialista Pedro Sánchez, onde Pablo Iglesias, por avaricia ou desquite, coa súa abstención tombou a investidura. O líder -por pouco tempo- de Podemos/Unidas Podemos, como se chama agora, non quixo aceptar a oferta socialista: unha vicepresidencia executiva e tres ministerios. Considerárono pouco e ademais ministerios floreiros. Miráronse ben as competencias tan importantes que teñen? Nin se molestaron. O que querían en realidade é: controlar os orzamentos-goberno paralelo, fiscalizador do PSOE- e demostrarlle ao presidente en funcións que non volverá ser presidente cos seus votos, toda unha xogada que lle pode custar moi cara. Dicía Publio Siro, poeta dramático romano, que “O que persegue dúas lebres, non consegue ningunha”.

Unha vez máis Unidas Podemos de Montero&Iglesias estivo a punto -creo que chegará a pasar- de romper a xa por si débil coalición que ata agora controlaban. A intención de Iglesias era votar en contra, pero por iso non pasaba Garzón e Asens, que ameazaron a Iglesias con absterse. Nos últimos minutos cambiou de opinión e a abstención foi a posición do partido morado. Iglesias víase vir o conflito e rectificou .

Mentres a dereitas -as tres que van da man- póñense de acordo, as esquerdas, como sempre, dan a nota. É unha mágoa, pero con líderes como Iglesias é para botarse a chorar.

Rectificar ou aprobar algo co que non se está de acordo debería ser a práctica habitual no Congreso dos Deputados. A responsabilidade dos políticos tamén é transixir, acordar e en moitos casos renunciar. levan xa uns cuantos meses de bloqueo, o país necesita un Goberno e un Parlamento que traballe. Os intereses da cidadanía deberían estar por encima de interéselos partidistas, individuais e de cargos.

A actitude do playboy de Cidadáns, Albert Rivera -partido presidencialista- foi dun populismo barato e rastrero Leste era o candidato que algúns poderes económicos habían elixido para que un día chegase á presidencia do Goberno? Pois lles saíu ra en todo, ata no apartado de obedecer.

Por certo, se ao final produciuse o acordo de Goberno Irene Montero renunciase aos meses de maternidade, é dicir, a coidar da súa filla para acceder ao Goberno ou fose Iglesias o que collería a baixa paternal?

Onde quedaría a conciliación da vida familiar que tanto predican? Quizais por iso Podemos transformouse en Unidas Podemos? Sexa o que sexa, Iglesias volveuno a facer, todo por un pique persoal con Sánchez, ao que non soporta. No plano humano pódese chegar a comprender, pero no político é un mal exemplo. Ao final, a mentira ten as pernas moi curtas.