A homofobia no fútbol é unha realidade; a homosexualidade no fútbol é unha realidade. Dúas realidades paralelas por moito que un sector da poboación néguese a admitir que algún dos seus ídolos comparte a súa vida privada con outro home e por moito que outro sector pida, case esixa, aos futbolistas que son homosexuais (que os hai) que saian do armario. Curiosamente, atopar un futbolista de elite que se declare abertamente gai converteuse nunha cuestión de estado. Case unha obrigación para a FIFA, un tema equiparable en prioridade á organización da próxima Copa de Mundo.

As altas esferas do panorama balompédico, nas que se atopan as federacións continentais e os clubs, queren demostrar, a base de pequenos e grandes xestos, que o mundo do fútbol non dá as costas a comunidade LGTBI e que nun estadio hai sitio para todos. Con todo, ningunha campaña será tan potente como o momento no que xurda o primeiro gran futbolista gai, o que derrube as barreiras do odio. Con todo… É obrigatorio que os futbolistas, a diferenza de calquera outra profesión, estean obrigados a publicar e practicamente verificar a súa orientación sexual?

Hai poucas profesións -o certo é que é posible que ningunha, xa que non se me vén á mente unha soa- na que sexa obrigatorio que alguén sexa dunha orientación sexual determinada. E no mundo do deporte cada vez é máis corrente (por fortuna) que un deportista ou unha deportista admita abertamente a súa homosexualidade. O problema é que ninguén tería que revelar a súa orientación sexual. Todo o mundo debería vivir as súas relacións afectivas en privado, do mesmo xeito que a ninguén tería porque interesarlle con quen está ou deixa de estar unha persoa. Iso nunca poderá considerarse noticia.

Con todo, nun mundo tan masculinizado como o do fútbol, moitos apelan a que non hai futbolistas gais por medo. “Os futbolistas non saen do armario porque teñen medo” declarou no seu día Girezmann. Naingolann, en cambio, recorría á vergoña como o motivo polo que non saen do armario moitos futbolistas. E o certo é que algúns non axudan a que os profesionais se animen a dar o paso. Estrelas como Rakitic declararon publicamente que non lle gustaría que houbese “homosexuais no seu vestiario”. Mesmo figuras dos bancos, como Unai Emery, quen afirmou ter un “gayradar”. “Creo que controlo cando un futbolista é gai”. Uns comentarios que non axudan nada a normalizar unha situación xa de seu enrevesada por culpa do público e a prensa.

Afortunadamente, esta non é a tónica imperante entre os que saltan ao rectángulo de xogo. Koke tentou quitar ferro a un asunto que xa se volveu recorrente nas entrevistas, afirmando que el non tería problemas en admitir a súa homosexualidade no caso de que esa fose a súa orientación sexual, do mesmo xeito que subliñou que iso non inflúe á hora de desempeñarse no verde. Pero mesmo o feito de defender a existencia da homosexualidade no fútbol pódeche poñer baixo a lupa da homofobia. O que lle ocorreu a Manuel Neuer, que despois dunhas declaracións nas que animaba a normalizar o tema da homosexualidade no fútbol e animar aos seus colegas para dar o paso, foi tachado de gai, un bulo que o perseguiu desde entón. Con todo, Neuer volveu dar unha lección de clase cando lle preguntaron se lle molestaba cando lle chamaban gai. “Non, porque ser gai non ten nada de malo, polo que non é ningún insulto”. Gol para Manu.

A pesar de todo, non é certo que non haxa xogadores que recoñezan abertamente a súa condición sexual. Justin Fashanu, un dianteiro brillante dos 70 e 80 que saltou á fama por ser o primeiro xogador negro polo que se pagou un millón de libras, tamén foi o primeiro xogador de elite que recoñeceu a súa homosexualidade, un xesto valente e adiantado ao seu tempo, xa que a sociedade non soubo adaptar a súa mentalidade ao mundo que lles abriu Justin. O poderoso nove viu como a súa carreira e a súa vida íanse facendo pedazos, acosado polos escándalos e as débedas, ata que el mesmo decidiu terminar con todo.

Pero non é o único caso e afortunadamente non todos comparten a sorte de Fashanu. Thomas Hitzelperger, un dos mellores centrocampistas alemáns deste século e un xogador cun poderosísimo disparo desde longa distancia; Robbie Rogers, un talentosos centrocampista que desempeñou unha exitosa carreira en Os Ángeles Galaxy; Ryan Atkin, un dos colexiados máis prometedores da liga inglesa ou a nosa Mapi León, emblema do fútbol feminino nacional…deportistas que saíron do armario para vivir a súa profesión sen ataduras. O último, hai un mes, Andy Brennan, primeiro futbolista australiano que decide mostrarse ao mundo como realmente é: un futbolista gai. Aínda que a verdade, sobre o tapete o único que importa é que sexan bos deportistas. O que sexa gai ou non…iso é unha mariconada.