“A indignación moral é a estratexia tipo para dotar ao idiota de dignidade”, dicía o xenio Herbert Marshall McLuhan. Esta frase poderíase aplicar tranquilamente, desde o meu punto de vista -outros pensarán o contrario- ao millonario en diñeiro Pep Guardia, o home da dobre moral, que de tanto en tanto é noticia polas súas declaracións en defensa das liberdades, a xustiza, os presos e os “exiliados”, sempre en España, pero que está a soldo –máis de 18 millóns de euros- dun xeque dos Emiratos Árabes Unidos -dono do Manchester City-, onde hai tantas liberdades que a xente só abre a boca para comer ou beber.

Esta fin de semana Guardiola concedía unha entrevista a un dos diarios de cabeceira do independentismo. Despois de falar de futbol, como non podía ser doutra maneira, entraron no tema político. Pep é o defensor dos dereitos dos presos políticos cataláns e así o manifesta cada vez que o entrevistan, faltaría plus.

“Os dereitos fundamentais están por encima de calquera outra cousa”, afirmaba o adestrador do Manchester City para reglón seguido dicir: “Para min a decepción destes tempos é a falta de altura política do Estado, que é quen ten o poder de aplicar o 155 e non somos ninguén. Eles teñen a forza”.

Pep Guardiola

Guardiola está ofendido por moitas cousas que sucederon: “a corrupción de ELOS de Andalucía; de que desde as cloacas do Estado inventáronse a “conta corrente” no estranxeiro de Xavier Trias -que por certo, finalmente Trias recoñeceu que foi beneficiario dun “trust” familiar administrado pola entidade de banca RBS Coutts de Suíza e que Guardiola parece non “coñecer”-. En ningún momento, o de Sant Pedor manifesta estar ofendido polo escándalo da familia Pujol, o 3% do Goberno converxente, o Palau do Música etc. Son cousas de país…

Nun dos acto de apoio ao referendo nos que interveu Guardiola dicía: “Apelamos a todos os demócratas de Europa e do mundo a que nos apoien na defensa dos dereitos hoxe ameazados. É máis, denunciou “abusos dun Estado autoritario”. Con todo non tivo ningún reparo en manifestar no seu día que “Qatar é sen dúbida o país do mundo islámico máis aberto, máis occidental, senón non lle desen o Mundial, ademais Qatar é un lugar moi seguro, onde os cidadáns teñen liberdade” Compra de votos para facerse coa competición? Iso parece entender a xustiza, que está a investigar o tema dos subornos. Sobre iso, nin unha soa palabra.

O último informe de Amnistía Internacional sobre os Emiratos Árabes Unidos fala dun Goberno que restrinxe a liberdade de expresión utilizando leis antiterroristas que lle “permite” deter, axuizar e encarcerar a persoas críticas co réxime. Tamén informa Amnistía da detención de homes por vestir de forma feminina. E a prohibición de sindicatos.

Os dereitos dos traballadores en Qatar están a comprobarse na construción dos estadios do Mundial 2022, onde os obreiros son de países asiáticos e que viven en condicións miserables. Algúns os catalogan como os escravos do século XXI.

O pasado ano, a Fundación para a Democracia Internacional denunciaba que máis de 2.000 nepalíes morreran –non sabemos canto aumentaron este ano- na construción dos estadios e os centros de convencións en Qatar, aínda que a Confederación Sindical Internacional (ITUC) calcula que a cifra se pode elevar a máis de 4.000 persoas as que poden falecer.

Qatar 2022 pasará á historia do futbol como o mundial do sangue, pola morte dos “escravos” nun país onde o diñeiro sobra, pero faltan dereitos humanos, democracia e liberdade. Os que puxeron as mans enchéronllas de dólares e tapáronse o nariz e os ollos; non esquecerán que as súas mans tamén están manchadas de sangue.

Sobre estes temas, o abanderado das liberdades, Pep Guardiola, “o ben pago” non fala. Dicía Voltaire que “Quen cre que o diñeiro o fai todo, terminan facendo todo por diñeiro”. A dobre moral de Guardiola é realmente indignante.