​O de Estrasburgo foi un pau moi gordo

Que en Estrasburgo quítenlle a razón ao independentismo catalán e que a "gran prensa española" pase no bico dos pés sobre o asunto, dá moito que pensar á xente, que debese facer unha lectura en clave comprador/lector de como llas gastan algúns grandes medios de comunicación con asuntos tan graves como este.

Se a decisión de tan alto Tribunal fose en sentido contrario incendiáronse as televisións, as radios e os dixitais con sisudos comentarios ou ardorosas invitacións en defensa da épica dos procesistas e os seus políticos presos. Non nos cabe a menor dúbida de que os falsos progresistas meteron culler nesta técnica do silencio pactado, para tratar de tomarnos o pelo á inmensa maioría dos cidadáns que estamos ata os cumios de tanto "inocente" predicando a maldade do sistema xudicial español, mentres que os da Ítaca europea déixanos sen escaleira e coa brocha na man. Por se quedaba algunha dúbida, a Puigdemont e ao cambiachaquetas de Comin deixáronlles na porta do Parlamento Europeo cando foron pola súa conta para recoller a súa acta de deputados. Non todos en Bélxica son flamencos nin nas institucións europeas déixanse intimidar.

E niso a Fiscalía do Supremo decántase polas penas de rebelión, terribles todas; a Avogacía do Estado co beneplácito do goberno socialista por aplicar as de sedición, que non son unha broma, aínda que máis benignas, e as de Vox como se esperaba. Que dirá finalmente o Tribunal que preside o Xuíz Marchena? Pois, miren, sinceramente, non o sei, á vista de que en Catalunya temos unha Presidencia da Generalitat tan insoportablemente supremacista, que , a medida que se complica todo para os políticos presos, non fai máis que botar gasolina a un lume político e xudicial que o que necesita é auga e bos bombeiros. E de aí só vaise a un conflito moi grave.

Polas malas, un pensa que ao Estado español non se lle vai a dobregar. E que políticos pasados de anos e con rancores persoais como Ernest Maragall están condenados ao fracaso. Por tanto, hai que dar un paso atrás e recuperar o sentido común e, sobre todo, procurar que os dirixentes ou dirigentas, máis intelixentes e moderados/as collan de novo o mando da situación e podamos saír do círculo vicioso no que nos atopamos. Ata aquí chegamos e todos sabemos como foi. Imos continuar facendo o Tancredo como coa sentenza de Estrasburgo, ou nos poñemos a traballar na mesma dirección que nos leve ao futuro? Pensémoslo.

Este artigo publicouse orixinalmente en catalunyapress.es.