Xa o advertiamos, votar votouse, cada persoa fíxoo pola formación política que considerou oportuna. É lóxico que iso sexa así. O problema preséntase cando a lista máis votada non conta coa maioría suficiente para gobernar, e necesita pactar cun ou varios partidos. Aí é cando vén o problema, porque durante a campaña os protagonistas dixéronse de todo, como os nenos no patio do colexio. En España non sucede o mesmo que noutros países europeos, onde poden pactar partidos de dereitas e liberais coa esquerda, non hai tradición, porque priman máis os intereses partidistas que o interese de país, pero é que, ademais, unha boa parte da cidadanía tampouco o aceptaría. España é diferente ata niso.

Por esa dignidade mal entendida está en xogo en Madrid a presidencia da comunidade e a alcaldía, sen esquecer que aínda queda por pechar a investidura de Pedro Sánchez como presidente do goberno. En Barcelona, o concello da capital catalá se debate entre ter un goberno independentista ou constitucionalista, que non é pouco. Na praza Sant Jaume, onde se atopan o goberno da Generalitat e o municipal, historicamente gobernaran partidos diferentes, o que garantiu unha boa saúde democrática. Ese pacto non escrito pode saltar polo aire, se os partidos constitucionalistas non se poñen de acordo. Ada Colau, que adoptou unha postura ambigua, mentres se chama constitucionalista, tamén xogou cos independentistas.

Colau valora resultados 26 m

A mesma noite de coñecerse o resultado xa se brindaba para gobernar. Ao día seguinte, Ernest Maragall ofrecía un pacto a tres: ERC, Comúns e JxCat, oferta que non quere Colau porque pactar cos converxentes sería a súa morte política. Hai que lembrar o trompazo que se deu en Sant Martí, onde nas anteriores eleccións fíxose cos votantes socialistas e agora volveron de novo a eles. Se acepta este tripartito sucederalle como a Podemos, que foi o partido que peores resultados conseguiu nestes últimos comicios. A xente non perdoa á formación morada que cando o parlamento suspendeu aos políticos presos, eles votarán en contra. Son as contradicións de un Pablo Iglesias que durante os primeiros debates das eleccións xerais aparecía coa constitución na man como o máximo defensor da mesma, ata que alguén lle dixo que iso era bolivariano, e deixoulla en casa.

A outra fórmula é a de Comuns, PSC e Cidadáns, que para ela é incomoda por pactar coa dereita e supón que para os socialistas tamén, xa que ela botounos do goberno. Existen outras fórmulas de goberno en solitarios, pero hai demasiados intereses para que iso sexan posible.

Se houbese que definir a situación actual é a dunha partida de cartas. Quen gañará a partida? O que xogue mellor ou o que saiba facer trampas. Estamos a empezar fagan xogo señores!