Como están vostedes? É unha frase xa mítica que identificaba aos famosos pallasos da tele. Unha saga que conseguiu que o circo entrara en todos os fogares. Nunca ata esa data tiveran tanto público. Foi o renacer dun espectáculo que aglutinaba á familia ao redor da caixa tonta. Iso serviu tamén para alimentar a asistencia ao circo en directo. Produciuse a segunda idade de ouro do circo. Ata na cidade de Cornellà comezaron a celebrar o famoso Festival de Pallasos que aínda continua a celebrarse.

Congreso Deputados Meritxell Batet

Cando o circo televisado da familia Aragón desapareceu da grella, o auxe deste espectáculo de nenos e maiores empezou a baixar tan rápido como un neno nun tobogán. Cousas do progreso.

Como están vostedes? Sería a pregunta que debería facer a nova presidenta do Congreso dos Deputados, ás súas señorías. O circo recobra de novo protagonismo, pero tendo ao Congreso dos Deputados como sede permanente.

O inicio da décimo terceira lexislatura que se iniciaba este martes foi todo un espectáculo máis propio do ámbito circense que dos representantes lexítimos da cidadanía. Espectáculo que deixa ao descuberto a falta de respecto á propia democracia que fixo posible a súa presenza nese recinto."Un día sen rir é un día perdido", dicía Charles Chaplin. Iso deberon pensar os actores da obra.

A asistencia dos políticos presos á toma de posesión e votación da presidenta da institución facía presaxiar tormenta na bancada. Xa resultaron surrealistas as présas dalgunhas das súas señorías por ocupar determinados asentos para que se visualizase nas televisións. Foi o caso dos deputados de Vox que se colocaron detrás do goberno en funcións.

A entrada na sala de sesións e o xuramento dos políticos presos esperábanse con atención, por parte de todos, máis aínda dos medios de comunicación que estaban presentes para dar fe do que alí ocorría. As previsións cumpríronse con fartura.

Junqueras buscaba a foto con Sánchez e produciuse. En canto á aceptación do cargo de deputado co xuro ou prometo que é preceptivo segundo a Constitución, para confirmar que xa se é deputado, os presos políticos realizaban a súa promesa como todo o mundo xa sabe. Situación que produciu alteración nos asentos dos deputados de Cidadáns, PP e Vox, con críticas ao feito. Tamén algúns deputados destes partidos realizaron o xuramento dunha maneira moi particular, que xa coñecen.

Todo o sucedido no Congreso estaba perfectamente premeditado. Os deputados independentistas querían montar o número para ter protagonismo nos medios de comunicación, como o tiveron. Os outros, escribiran un guion que cumpriron de corrida. O certo é que o lamentable espectáculo estaba servido, para vergoña dos cidadáns que votaron a uns e a outros.

O Congreso converteuse nun circo, cuxos leóns se quedaron vixiando a porta do mesmo. Os pallasos non fan rir, dan pena e rabia. O mago, por encantamento, fai desaparecer a Constitución diante de todos, sen que ninguén o remedie... "A democracia é a arte e a ciencia de dirixir o circo desde a gaiola dos monos", afirmaba H.L. Mencken.

O fondo das cousas é importante, as formas tamén. As regras están para cumprilas e modificalas cando toque facelo, é lóxico que iso sexa así, pero cando o respecto marchouse ao chiringuito da praia máis próxima, as cousas non funcionan. Non é necesario que as súas señorías masculinas vaian con gravata, pero ir con camisetas non me parece correcto, o mesmo que as mulleres utilicen camisetas na súa indumentaria, non. Que pasaría se os ujieres, fosen con camisetas, os mossos en chándal, ou en pantalón curto? Hai unhas mínimas normas de respecto que se deberían manter. A institución é un lugar de acatamento polo que representa. Os numeritos móntanse na rúa, ou nas súas casas.

Todos os grupos políticos que forman parte do Congreso deberían chegar a un acordo para que as cousas cambien. Tensión, discusión, diferenzas, si, espectáculos bochornosos, non. Está en xogo a propia democracia. O respecto non está rifado coa discrepancia. Hai que dar exemplo.

Por certo, debería estar prohibido que as súas señorías levasen os teléfonos no hemiciclo, dan unha imaxe nada ejemplarizante. Velos como en lugar de estar a escoitar aos oradores na tribuna , están como tolos dándolle ás teclas coma se a vida fose niso. Dicía Goethe que "O comportamento é un espello no que cada un mostra a súa imaxe."