Apeámonos o domingo do furgón electoral e xa o mesmo luns subímonos ao autobús de as municipais e autonómicas; iso si, cansados de tantas consignas e frases lapidarias que, polo que parece -tras examinar os resultados obtidos polos diferentes partidos- van cambiar radicalmente, de forma especial na área sociolóxica da dereita española.

Porque se cando comezamos a andar cara á Moncloa percibíase claramente que as autonómicas andaluzas diagnosticaran para os Casado e Rivera que VOX era un aliado útil para a gobernabilidade -se se volvía a presentar a ocasión de sumar maiorías e gobernar en España- agora resulta que iso xa non é así.

Non é así porque o PP replegouse ao seu anterior espazo de centro-dereita, e os de Abascal – que como consecuencia deste xiro de conveniencia dos peperos tras o seu desastre en escanos e votos volven ser ultras e da peor especie- sentíndose insultados por o xenovés, prometen vinganza orzamentaria na terra de Blas Infante, e con ela un panorama novo en as eleccións municipais e autonómicas, cuxa campaña, sen pausa e sen tregua comezamos a vivir hoxe mesmo festa da Comunidad de Madrid.

Cando pasan estas cousas, un xornalista sempre debe mirar ao seu ao redor para darse conta de como se disfrazan os intereses económicos, que son os únicos que teñen capacidade para que os partidos teñan pasta para pagar a nova festa da democracia e, por tanto, teñen man preferente nas súas estratexias de lexislatura

De momento, os que máis abriron a boca esta semana foron a patronal CEOE, o BANCO de SANTANDER e os sindicatos UXT e COMISIÓNS OBREIRAS.

Os dous primeiros, para incendiar o patio político, recomendando que a dereita chamada PP e Cidadáns permitan co seu abstención o acceso á Moncloa de Pedro Sánchez, que se relame na sombra vendo que replican os que pagan as súas campañas coa pasta que reciben da mamandurria bancaria e empresarial.

De momento, o máis encabuxado é Albert Rivera, que pretende en público facernos crer que el e os seus non necesitan da banca nin do IBEX para seguir adiante; algo que ao meu entender está fóra de dúbidas, é unha pose, salvo que busque o suicidio político e que despois das municipais verán que irá cambiando paulatinamente, cando se dean conta os laranxas de que cos fondos que lles vai a dar o Congreso polos escanos obtidos e o diñeiro das cotas non pode aguantar unha infraestrutura que xa leva dez ano longos atravesando o deserto en busca do poder.

Unha situación de privilexio que necesitará dos créditos alleos, aos que prudentemente non lles imos a poñer, de momento, nomes e apelidos.

Por mirar nalgún espello, podémonos quedar no exemplo do Partido Popular, antes Alianza Popular, que se pasou quince anos montando unha infraestrutura financeira solvente, como ben explicaba fai un par de días Jorge Verstrynge na Sexta, onde se atribuíu a misión financeira cando era de dereitas e ostentaba o cargo de Secretario Xeral na formación fraguista.

Se os Cidadáns queren chegar a ser líderes da oposición necesitarán crear un status semellante e deixar de ser o catavento laranxa antes as forzas financeiras deste país. Así que, menos lobos.

Referíame aos sindicatos antes. A súa mensaxe, por esperado, foi moi simple: que pacten socialistas e podemitas para cambiar a actual repartición económica do país. Unha chamada bolivariana a Sánchez para que lles axude ante a desbandada de afiliados en toda España, que só se chegaría a frear se se recupera o poder dos convenios, os salarios mínimos e as melloras sociais, especialmente a estabilidade nas pensións.

Poderase facer sen facerlle un roto aos Orzamentos Xerais do Estado? Permitirao Bruxelas? Home, se Pepe Borrell chega a presidir a Comisión Europea e Pedro Sánchez a Internacional Socialista, se cadra si é posible, polo menos poderíaselle dar un bo empuxón ao asunto.

Fóra de España -para a que Europa, repetimos, quere estabilidade de primeiro nivel, sobre todo se se consuma o BREXIT- o ‘Financial Times’ xa publicou nas súas páxinas a súa satisfacción porque o PSOE gañou e desconectou ao ultraderechismo, freándolle en seco, a pesar da barbaridade electoral que cometera o PP, que se ha autoinmolado, e que o que hai que facer agora é un Goberno de maioría á alemá, no que deben sumar os socialistas de Sánchez, e os neoliberais de Albert Rivera.

Se esta andanada da publicación de referencia dos poderes económicos non fóra o suficientemente potente, a análise que tamén publicou Moody´s -que significativamente coincide coa outra Axencia de cualificación DBRS- apoia un goberno de o PSOE con Cidadáns, engadindo a coletilla letal para os de o partido laranxa de que "un goberno PSOE-Podemos respectará as regras do marco orzamentario europeo". Que traducido á linguaxe simple vén dicir: Rivera, que se os teus non pactan cos sociatas, tampouco pasa nada grave, ten por seguro que a ti se che deixa sen escaleira e coa brocha na man para que goces da túa folla de ruta.

Así que, prepárense para contemplar cousas fantásticas nas próximas semanas, tras as que, esperando o final das votacións municipais, autonómicas e europeas, os partidos iranse aproximando ao verdadeira repartición do pastel do poder, que promete ser máis que apaixonante, dado que ningún líder, a día de hoxe, dixo a súa última palabra, porque sinxelamente non saben que vai pasar o 26 de maio.

Este é un artigo orixinal de catalunyapress.es