Hai días no que exercer de xornalistas é unha bendición de Deus. Dígoo polo gran artigo da miña amiga Carmen Freixas en 'Catalunyapress' sobre o asasinato dunha muller no Raval, á que o seu proxeneta apalizou en numerosas ocasións sen que o goberno de Ada Colau soubese evitar toda unha serie continuada de violencias como era a súa obriga moral e política.

Vese que aínda en Barcelona ser prostituta é unha profesión ilegal sen dereitos, á que calquera asasino pode poñer punto e final cando lle veña en gana. Onte no popular barrio barcelonés todos fomos feministas e gritamos contra este vil atropelo que polo que parece non dá votos.

É a filosofía dalgunhas políticas e políticos en exercicio mirar para outro lado, sen que a lei lles meta man polas súas malas decisións ou porque se cren que o diñeiro público é seu e os impostos dos cidadáns hai que gastalos en preitos, sobre todo cando a razón non lles asiste, xa que eles saben que se perden ante un tribunal e este os condena ao pago de costas, estas se pagan con cargo ao orzamento municipal.

Para que non pensen Vds. que quero enganalos, sinálolles dúas sentenzas moi recentes cuxas costas as deberá pagar o Concello de Terrassa, ou sexa, todos os egarenses.

A semana pasada houben de acudir ao Banco de Santander para asinar os papeis dun cobro de costas que correspondía aos honorarios do meu avogado e procuradora que me defendían da denuncia presentada polo entón alcalde de Terrassa Jordi Ballart pola publicación dun artigo escrito polo colectivo ISIDORO, cheo de humor valleinclainesco, que definía ao Señor Ballart como incompetente por unha serie decisións políticas que eran públicas e notorias e que o noso colectivo denunciaba en uso do seu dereito á liberdade de expresión.

O Xuíz que xulgou o caso nos Xulgados de Terrasa desestimou primeiro as medidas cautelares que pedía o alcalde Ballart e o seu equipo, e logo absolveu a este editor que asina esta sección que Vds. están a ler, que houbo de sentar no banco ao negarse, como é a súa obrigación profesional, a facilitar os nomes dos integrantes do colectivo que o demandante quería coñecer seguramente con non moi sas intencións.

Ademais da absolución, A súa Señoría condenou a Ballart e aos seus a pagar as costas. Cantidade que como sinalei, satisfixo a semana pasada o municipio do Vallés. E iso, digo eu mesmo, o absolto, é legal pero inxusto, porque quen debería ter pago son os demandantes e non os contribuíntes, que nada tiveron que ver na demanda, nin no xuízo nin na sentenza.

Póñolles outro exemplo aínda máis recente. Onte publicabamos en rigorosa primicia no noso diario outra sentenza que, sobre o asunto da remunicipalización das Augas de Terrassa, emitiu outro Xuíz e outro xulgado, que supón un tremendo trompazo xudicial ás ideas bolivarianas do mesmo personaxe político, que ao dimitir deixou como herdanza cargada de sen sentido supremacista e expoliador aos seus compañeiros de Consistorio, para que agora apanden cunha sentenza desfavorable que ademais obriga, como non, ao pago de costas -uns dez mil euros máis ou menos- con cargo do orzamento municipal.

Pois mira que ben, outra muesca máis, recursos aparte, no curriculum do Neno de marras que, por se non tivesen os seus concidadáns bastante co seu savoir faire no pasado recente, vólvesenos a presentar de novo á Alcaldía, suponse que para facer boa a frase de que o asasino sempre volve á escena do crime ou se Vds. e o interesado prefíreno, como diría Hegel, que a historia sempre se repite, para así -é un supoñer por experiencias recentes- demandar aos disidentes, gratis total, ou mellor aínda, a xornalistas e empresas que el considera que non lle bailan a auga -nunca unha frase veu máis a conta- pero que tamén defenden os seus lexítimos intereses que tamén, moitas veces, son os da súa cidade.

E por que pasan estas cousas? Pois moi sinxelo, porque cando toca pagar, eses políticos sempre se van de rositas.