É de lóxica, din, que cada nova xeración vaia mellorando respecto a a súa antecesora, en todos os aspectos. Ese é o obxectivo das familias que educan aos seus fillos, tamén dos profesores e en xeral da sociedade. Romper barreiras, conseguir a igualdade de dereitos, erradicar a violencia, mellorar a conciencia e conseguir unha sociedade máis xusta e solidaria.

Esta loita constante, que pasa de xeración en xeración, sempre se atopa con algúns obstáculos que rompen os esquemas. E acende a luz de alarma de que algo non se está facendo, algo falla na educación.

"Marcho da política nacional para coller aire e forzas". Así o anunciaba, en redes sociais, Mireia Aboia, que abandona un dos órganos de poder da CUP. Deixa o cargo, por sufrir episodios de agresión psicolóxica continuada por parte dun compañeiro durante todo o tempo na que era deputada no Parlament de Catalunya, situación que lle levou a ter problemas de saúde.

Agora coincidiu con ese personaxe no seu traballo no secretariado da formación antisistema e os recordos volvéronlle á memoria. Non foi capaz de superalo. É unha situación realmente incomprensible Durante catros anos ninguén se deu conta do que lle estaba sucedendo á súa compañeira Mireia? Se é así, mal anda o conglomerado de siglas que se destaca pola súa beligerancia contra todo. Se o sabían algúns e miraron para outro lado coma se o tema non fóra con eles, por iso de non complicarse as vidas, a CUP é unha fraude. Só son valentes cando van en grupos e tápanse as caras para non ser recoñecidos? En calquera dos casos, este suceso lamentable marca un antes e un despois nos cupaires.

Que en pleno século XXI nunha formación política antisistema, ‘igualitaria’, que rompe moldes, que di loitar pola ‘igualdade’, a máis diso outras moitas cousas, resulta incomprensible que unha muller, Mireia, teña que abandonar a CUP por non atoparse de free con ese elemento que a maltratou psicoloxicamente é realmente indignante. Sorprende? Claro que si.

Con esta denuncia, os que moven os fíos da CUP, que son poucos, quedarán coas mans nos petos, ou van tomar cartas no asunto, é dicir, sacarse de encima a este “compañeiro”, facer limpeza e mostrar que a súa formación non tolera actos e individuos como ese. As portas están para entrar, pero tamén para saír. A CUP, por se non o sabe, debe mostrarlle a porta, pero para saír.

Din que “A vida é un 10% o que me ocorre e 90% como reacciono a iso”. Pois que llo apliquen…