Todos contra Sánchez, menos o PNV naturalmente, que grazas á súa experiencia e boa estratexia saíu indemne desta nova crise da política española. Xa lle viría ben a Catalunya nestes momentos tan vidriosos, dispoñer dunha formación capaz de moderar o seu talante nacional e de paso sacarlle o partido económico e social que agora ten Euskadi, sen desencaixar, ao mesmo tempo, as cuadernas dun Estado, que canto máis poderoso sexa en Europa, mellor para todos os cidadáns que nel vivan constitucionalmente unidos salvando as súas diferenzas.

Por fin xa sabemos cando hai eleccións. Acabáronse as palabras maiores e agora vén cando todos decidiremos se o novo Goberno vai parecer ao de Italia, ou xa somos maiores e temos a sensatez dunha Alemaña de grandes pactos e Executivos estables.

Entre saetas, procesións e mitins, os nosos políticos, pola súa escasa vocación para o diálogo, van percorrer España en busca de o disputado voto do Señor Cayo que escribise o gran Miguel Delibes e que logo Antonio Giménez-Rico convertese en película. Aos paulinos que queden na península vai caer unha boa, cando se lles achegue a pedirlles o voto algún dos candidatos do trifálico mesmamente o profeta Torra este se por delegación do belga que ten aos seus inocentes compañeiros metidos no lío do Supremo.

A campaña é moi sinxela. PP, Cidadáns e Vox pedirannos o voto para botar a Sánchez, por español traidor. Os independentistas farán o mesmo pero porque Sánchez é un covarde. Nese estado catatónico atopasen Vds. ao PDeCat, Esquerra Republicana e ata os CDRS. Os podemitas asegurarannos que se Sánchez fixo algo bo nestes meses é grazas a eles, e que, por tanto, os sufraxios da esquerda han de ser só para Pablo e Irene, que han de continuar pagando as letras da súa casoplón. Soamente o PNV diralles que o que nos espera na próxima lexislatura é seguir falando e chegando a acordos, que é o mesmo que lle escoitamos hoxe mesmo ao seu portavoz en rolda de prensa.

Ou sexa: todos contra Sánchez. Mesmo algúns do seu propio partido, que cando vexan as listas de candidatos que vai facer para o Congreso, van caer de costas, porque polo pouco que sabemos, pero o moito que intuímos, a limpa vai ser espectacular. E o máis grave é que aos patriarcas sociatas a convocatoria electoral pilloulles co paso cambiado. Imos, que ou apoian a Sánchez, ou se ten que presentar de novo Felipe González.

Que datos demoscópicos manexa o aínda inquilino da Moncloa para tirarse ao rodo e xogarse a súa carreira política a un só envite? Non o dubiden, varios e moi sólidos, aínda que, o seu xa non é valor, senón máis ben confianza cega, non nas súas posibilidades, senón no inmenso erro que pode cometer a dereita ao ir de cabalo gañador con todos os medios económicos posibles, disposta a devolver ao Reino de España aos tempos da Unha, Grande e Libre.

Hai uns anos, non tantos, decembro de 1989, un vello político regresou ao seu Galicia natal para baterse electoralmente contra todos os seus rivais políticos, tendo en contra a todos os medios de comunicación públicos e privados. Se non gañaba por maioría absoluta, 38 deputados, acabábase a súa carreira política. Ata os seus, salvo moi honrosas excepcións, mirábanlle con pena, dándolle como seguro perdedor. Socialistas, nacionalistas de Barreiro e de Pablo Vilar estaban dispostos a pactar para que el non chegase ao Goberno. Todas as mañás enviaba a súa mensaxe electoral pola radio e a continuación percorríase todos os pobos, todas as aldeas, todas as cidades e ata todas as tabernas e ata ía a misa en todas as igrexas. E, oh sorpresa!, recontados xa os votos.... gañou entre o asombro dos seus inimigos. As súas ideas nunca foron as miñas, pero por aquel entón, aprendín que moitos dos refráns que se din sobre esas cousas imposibles como esta son moitas veces certos. Xa saben, fálolles de Fraga Iribarne, un exfranquista, que seguramente citalo nestes momentos é pecado mortal. Foi un gran Presidente para Galicia e un contrapoder para a España que entón mangoneaba en beneficio propio Jordi Pujol, o intocable, ao que o vello zapatones á fronte dunha nación histórica ensinaba os dentes e o prestixio. Como poden supoñer, este veterano xornalista de esquerdas aprendeu entón que a historia se escribe así, e por iso sabe que ata mesmo pode repetirse ideológicamente pero en dirección contraria. Por iso, agora que empeza a escribirse un novo relato, fágome unha pregunta moi sarcástica:

Todos contra Sánchez, iso… de que me soa?