E aínda nos queren facer crer que están sinceramente preocupados pola democracia e os dereitos humanos en Venezuela? Cabe maior cinismo nos gobernantes europeos? Polo menos a Administración Trump non oculta cales son os seus intereses reais en Venezuela e por que somete a este país a un bloqueo e unha contraofensiva diplomática, militar e económica coa que non somete a ningún outro estado latinoamericano excepto Cuba. Como pasou con Iraq e está a pasar con Sudán, dous países con enormes reservas petrolíferas, un dos obxectivos dos Estados Unidos, apoiado polos seus “aliados”, é facerse co negocio petroleiro. Pois resulta oportuno lembrar aos descoidados que Venezuela conta coas maiores reservas de petróleo a nivel mundial (20%), que ademais están máis preto dos Estados Unidos que as de Arabia e Sudán, por caso.

Con todo con ser isto importante hai ademais outros factores que están a influír decisivamente na conxuntura actual e que son de carácter xeopolítico. Venezuela non só ten enormes reservas de petróleo (ademais de gas, minerais e metais de gran valor estratéxico) senón que estas non están a ser controladas polo capital estadounidense, mentres si participan de forma crecente capitais rusos e chineses. Noutras palabras, na economía mundial actual na que se está librando unha durísima guerra comercial, política e militar entre a outrora potencia hexemónica (USA) e as potencias emerxentes (China, Rusia), para as elites estadounidenses non resulta admisible que Venezuela non apareza alindada de xeito claro con Estados Unidos. Nin Venezuela nin calquera outro estado latinoamericano. D. Trump non está disposto a aceptar esta situación.

Unha referencia a Europa. Cando se están sucedendo cambios tan relevantes e seguramente decisivos nun sistema mundial que camiña ata un contexto multipolar, con desprazamentos crave dos grandes centros de decisión (por caso do Atlántico ao Pacífico), a vella Europa, liderada por Alemaña, vai pasito a pasito converténdose en semiperiferica. Europa, ao contrario do que sucedeu noutras épocas, xa non compite coas grandes potencias (USA, China, Rusia).

Neste contexto internacional non deixa de ser lamentable o papel que Pedro Sánchez adxudícalle a España na crise venezolana. O seu ultimato a Chaaves, propio de épocas imperiais, para que convocase eleccións xerais (Sabe Pedro Sánchez que Venezuela ten unha Constitución democrática, pioneira na rexión no recoñecemento de determinados dereitos populares, adoptada en decembro de 1.999 mediante referendo popular?), xustificado co argumento de que a democracia está en perigo en Venezuela con Maduro de presidente. Ademais de ridículo non ten credibilidade (Está a democracia libre de perigo no resto de Latinoamérica? Respéctanse en todos os estados latinoamericanos os dereitos humanos? É Venezuela o maior estado totalitario desta rexión? Por que Sánchez pídelle a Venezuela o que non lle pide a outros estados totalitarios e con vulneracións moitos máis sanguentas dos dereitos humanos?). O lamentable ridículo que está a facer Pedro Sánchez –por que esa obsesión con Venezuela?- resulta máis rechamante cando se compara coas posturas de dirixentes latinoamericanos de moito prestixio como José Mujica (Uruguai) e López Obradoiro (México) que apostan polo diálogo entre as partes enfrontadas, desconfían acertadamente dos reais intereses dos Estados Unidos (a historia dálles a razón) e reclaman como moitos intelectuais de prestixio estadounidenses (entre eles Noam Chomsky) que deixen aos venezolanos resolver entre si os seus problemas sen inxerencias estranxeiras.

Sería moi triste que Pedro Sánchez fose lembrado pola historia como o son Blair e Aznar con motivo da guerra de Iraq. Vai camiño diso. E esta terrible posibilidade pon en evidencia, por outra banda, a tremenda torpeza de Pedro Sánchez ao adoptar unha posición tan belixerante con Venezuela. Torpeza que se pode transformar en enorme fracaso e ridículo si Estados Unidos decide invadir militarmente Venezuela provocando así un baño de sangue (Que dirá entón Sánchez?). Torpeza, por outra banda, que profunda na crecente insignificancia internacional de España, xa manifesta desde J. M. Aznar (“a foto dos Azores”).

Hai poucas dubidas pero moitas evidencias de que N. Maduro e o seu goberno son moi incompetentes (por caso, non foron quen de aproveitar a alza nos prezos das materias primas para potenciar a agricultura e a industria), ineficaces e mesmo, en demasiados casos, corruptos. En moi poucos anos están lapidando a herdanza que deixara Hugo Chavez quen, como sinalei nestas mesmas páxinas, fora quen de situar a Venezuela no liderado dos estados do Sur no cumprimento dos Obxectivos do Milenio. Unha pésima xestión política que con todo non pode ocultar o tremendo impacto negativo que teñen sobre a economía e a sociedade venezolanas tanto ao embargo (que impide, por caso, a entrada de alimentos e medicinas provocando mortes innecesarias) á que está sometida polos Estados Unidos e por moitos dos seus aliados, como os continuos ataques financeiros (suspensión de activos, cancelación de contas estatais, retención de divisas imprescindibles para a compra de produtos básicos, subtracción de reservas), comerciais (provocando a caída tanto da produción como do prezo do barril de cru venezolano) e de todo tipo que foi sufrindo Venezuela e dos que apenas se fala. Accións que nos lembran os peores anos da “guerra fría” e que supoñen un fragante incumprimento da legalidade internacional e unha total falta de respecto a soberanía nacional algo que tampouco se sinala.

“En semellante situación, a única solución é un acordo negociado, como sucedeu no pasado en países latinoamericanos cando as sociedades politicamente polarizadas non puideron resolver as súas diferenzas a través de eleccións (…). Polo ben do pobo venezolano, a rexión e polo principio da soberanía nacional, os axentes internacionais deben apoiar as negociacións entre o goberno venezolano e os seus adversarios que permitirían que o pais salga finalmente da súa crise política e económica” (Carta aberta de Noam Chomsky e 69 intelectuais mais).

Uno apuntamento final. Como ben sinala Alfredo Serrano “con salvadas excepcións, daqueles que escriben e falan sobre Venezuela, ningún ten a máis remota idea de se Lara é unha cidade ou un estado, e moito menos onde queda xeograficamente. Ou sexa, falta un pouco de base para aventurarse a dar leccións”.