Cabeza de Turco

Antonio'Turco' Mohamed

Antonio Mohamed, o único ‘Turco’ ao que aplaudiron algunha vez en Balaidos, xa é historia do Celta de Vigo. Historia efémera e día triste para o meu amigo Manuel Fernández, principal partidario da continuidade do arxentino á fronte do banco do Celta. Porque o bo de Manu sabe que un estilo como o que tentaba implantar o Turco necesita tempo, paciencia e o apoio da inchada, tal e como me dixo nas bancadas do coliseo celtiña vendo a derrota ante o Arabés hai unhas semanas. O método do arxentino é o camiño ao éxito máis efectivo no balompé actual: xogando ao fútbol fácil. Porque xogar ao fútbol é fácil, pero xogar fácil ao fútbol é moi complicadeou. Palabra de Cruyff.

E claro, cando as cousas van mal, xa sexa porque o equipo non termina de carburar e está a catro puntos do descenso (e a dúas vitorias de Europa), ou porque as fichaxes aínda non deron un paso á fronte en moitos casos (ou porque é difícil substituír á primeira a Jonny, Wass, ‘Tucu’…Ai, ‘Tucu’!), ou porque entre A liga, o Concello de Vigo e o propio Celta empeñáronse en dinamitar a base de rifas un club que no deportivo creceu unha barbaridade no últimos dez anos… o fácil é cargarse ao adestrador. Aínda que este identifíquese co club, coa cidade e con todo o que pretende representar o Celta de Vigo. Un adestrador co que non se tivo a calma que se se tivo con Luís Enrique, Berizzo ou Unzué, técnicos que tamén sufriron altibaixos como o bo do ‘Turco’, pero que en maior ou menor medida terminaron levando a nave celeste a bo porto. Unha proba de que o Celta empezou a pensar como un grande, esixindo resultados inmediatos acorde co investimento realizado. Mal formulación para un club que ha medrado amparado en ir facendo as cousas paso a paso; sen présa pero sen pausa, co traballo diario como aval.

Usain Bolt, que disto do éxito sabe un pouco, dixo unha vez: “Eu adestraba durante catro anos para correr só nove segundos. Hai persoas que por non ver resultados en dous meses réndense e déixano. Ás veces o fracaso búscallo un mesmo”. Habería que tatuarlle estas palabras a máis dun directivo de fútbol, ignorante de que a constancia e o tempo é a única forma para que unha idea cale nun proxecto a longo prazo. Ou seica cren os membros da cúpula do Celta de Vigo que Sir Alex Ferguson tivo o vento a favor desde o primeiro momento? Conquistou 38 títulos en 26 anos, pero tamén pasou etapas malas e refachos de resultados que o puxeron contra as cordas. A paciencia que hoxe parece non ter sitio no fútbol moderno é a que evitou o cesamento do escocés. Con isto non quero dicir que o Celta perda a oportunidade de ser o novo United, porque non ten nin a estrutura, nin a masa social nin os xogadores cos que conta a entidade residente en Old Trafford, aínda que ás veces Iago Aspas asemelle ser un Cantona con acento galego. Pero se quero deixar claro que, se nos precipitamos á hora de tomar decisións, podemos perdernos moitas cousas boas.

Agora, Miguel Cardoso, un “descoñecido” nisto do fútbol, toma as rendas do Celta. O anuncio do novo técnico deixa claro que Mohamed estaba sentenciado desde hai semanas, moito antes de perder ante Benzema e compañía. Un tipo cuxo currículo se reduce a unha tempada brillante no modesto Rio Ave da Primeira División portuguesa e a unha brevísima etapa este curso no Nantes, experiencia que concluíu o pasado outubro por malos resultados. Un paso máis fugaz por Francia que o de Mohamed en Europa. O tempo dirá se a decisión de poñer aos mandos da máquina celitña a un home que se moveu case exclusivamente como asistente, vestindo incluso a zamarra do Deportivo da Coruña en 2012 xunto a Domingos Paciencia (Manuel Fernández, como celtista de prol, non me perdoará non chamalo simplemente ‘Coruña’), é ou non a correcta. Confiemos en que sexa unha agradable sorpresa para os que dubidamos desta xogada e que a súa presenza na cidade olívica veña acompañada de vitorias, bo xogo e alegrías para todos os celestes. Ademais, Cardoso parte coa vantaxe de que é portugués. Ese era o hándicap do Turco.