As pateras, as mortes, a UE e a pasividade de todos xuntos

Cada día, os medios de comunicación publican informacións que dan contan do número de persoas que chegan en pateras ás costas españolas, principalmente ás andaluzas. Non todas estas persoas que veñen hacinadas nese "transporte" especulativo e asasino cuxos espazos minúsculos pagos a prezo de ouro, conseguen o seu obxectivo de chegar ao seu destino. Unha boa parte dela, noutros casos toda, deixaron as súas vidas nese intento desesperado de conseguir chegar á terra prometida que para eles representa a vella e fría Europa.

Posiblemente, as imaxes que emiten os telexornais, impactantes para uns, cotidianidad para outros,  fan que, por desgraza, a xente tómellas como unha rutina máis Está vacinada a sociedade contra a desgraza humana? É máis que probable dado que na maioría dos casos o único que fan é unha exclamación pobrecitos, que pena! Pero este sentimento compasivo dura ben pouco, a memoria é fráxil e as ganas de facer algo para que iso non poida suceder escondéronse na preguiza, a desidia e a indiferenza.

A sociedade, hai excepcións, volveuse insensible e as conciencias xa non son o que eran.

A igrexa no seu conxunto, só de cando en vez, moi pouco por certo, acórdase da traxedia do que está a suceder con estas persoas que morren no mar. Os organismos públicos din facer o que poden, pero non sempre é suficiente, vistos os resultados.

En xullo deste ano, 20.992 inmigrantes chegaron a España en panteras, dos 55.000 que o fixeron ao resto de Europa. Non nos enganemos, á Europa que representa España, Italia e Grecia, o resto, miran para outro lado. Desa cifra tan importante, 1.500 quedáronse no intentoy  o mar deixounos polo camiño. Os seus soños só foron realidade nese paso polas pateras miserables e sen condicións. As cifras son realmente reveladoras, pero tan frías que non son capaces de espertar a indiferenza colectiva.

Mentres isto sucede, a UE segue debatendo a política de inmigración que ha de aplicar e o compromiso que deben  asumir os países membros. É un debate que dura xa demasiados anos sen que polo momento atopasen unha fórmula que se adapte á situación real.

Son tres países: Grecia, Italia e España, os que están a sufrir a avalancha de inmigrantes, mentres que o resto, os considerados países ricos, adoptan unha postura coma se o tema non fóra con eles, senón destes países. É a Europa dos dous niveis, situación que debe solucionarse xa . Neste tema prioritario deberían poñer o seu empeño as autoridades comunitarias. 

Os que chegan en pateras, non son mercadorías, aínda que así os tratan os especuladores, senón persoas que necesitan ser tratadas como tal.

O que se lles están facendo estas persoas é contribuír ás súas mortes que deberían pesar sobre as súas conciencias. Atallar tamén o mercado económico, manchado con sangue, dos desaprensivos que trafican con seres humanos debería estar tamén en  as súas prioridades.

A UE e os países que están nela, non poden nin deben ser alleos ao que está a ocorrer. A sociedade ten que espertar e concienciarse deste drama humano, se non tamén está a ser cómplice destes asasinatos.

'As pateras, as mortes, a UE e a pasividade de todos xuntos' é un artigo orixinal de catalunyapres.es